Rozdział 42

*Justin

Chodziłem wokół samochodu w głowie mając dwie rzeczy. Pierwsza: Zostało nam już tylko niecałe 40 minut do odjazdu, druga: Co mam do jasnej cholery powiedzieć Buenie?

Chłopaki wpatrywali się we mnie czekając jaką podejmę decyzje. Szczerze mówiąc nie pomagało mi to ani kurwa trochę, wręcz utrudniało sprawę, bo byłem pod presją.

Nie może jechać z nami, to jest pewne. Teraz pozostaje tylko sprawa tego czy powiedzieć jej prawdę czy też nie.

Wiem, że Chris jest dla niej kimś naprawdę bardzo ważnym i gdy tylko wyobrażałem sobie jak zareaguje na to, gdy jej powiem… szczerze mówiąc bałem się tego.

-Przepraszam- usłyszałem nagle głos Jamesa- Przestaniesz w końcu bez sensu łazić w kółko, bo nie wiem czy wiesz, ale mamy coraz mniej czasu…

Wyłączyłem się. Ten człowiek wkurwiał mnie bardziej niż ktokolwiek inny, a nie miałem ochoty teraz się z nim kłócić, więc postanowiłem po prostu go zignorować.

Nagle się zatrzymałem i wziąłem głęboki oddech, po czym wolnym krokiem ruszyłem w stronę Bueny.

Podjąłem decyzje, bałem się, ale tak będzie najlepiej.

Otworzyłem drzwi od strony pasażera i przykucnąłem przy niej. Siedziała z dłońmi założonymi na piersi i wpatrywała się przed siebie.

-A więc…- zaczęła powoli- Jaką decyzje podjąłeś?

Dopiero wtedy przeniosła na mnie swój wzrok. Wydawała się być kompletnie obojętna choć ja wiedziałem swoje, tak naprawdę nie mogła się doczekać tego co mam jej do powiedzenia. Zupełnie niepotrzebnie.

Złożyłem dłonie jak do modlitwy zastanawiając się jak mam zacząć.

Jakie słowa będą najlepsze, aby powiedzieć, że twój najlepszy przyjaciel został porwany, a ty nawet nie wiesz czy jeszcze żyje? Odpowiedź jest prosta: na to nie można znaleźć odpowiednich słów.

Chwyciłem jej dłoń i ścisnąłem lekko.

-Tylko się nie denerwuj zgoda?- spytałem patrząc jej prosto w oczy

To było bez sensu, ponieważ nie było możliwe to by nie denerwować się po usłyszeniu czegoś takiego.

-Chrisa nie ma- powiedziałem nie chcąc już dłużej z tym zwlekać

Wybrałem prawdę. Nie mógł bym jej okłamać w takiej sprawie, mimo wszystko powinna wiedzieć.

-Jak to go nie ma? To gdzie jest?

Kolejny natłok myśli w głowie. Tysiące słów. Które wybrać?

-Jest u Chaza- przez jej twarz przemknęło zdziwienie, postanowiłem, więc kontynuować zanim zacznie zadawać trudne pytania- Musiał coś z nim załatwić, ale sprawy trochę się skomplikowały i musimy teraz po niego jechać

Myślę, że udało mi się przedstawić tą gównianą sytuacje w jak najlepszym świetle. Czy zamiast „Chris jest w totalnej dupie” wyszło mi coś w stylu „Nie bój się o Chrisa, to nic takiego”? Bo jeśli tak to mogę sobie pogratulować.

Patrzyłem na nią czekając co powie i starając się odgadnąć co czuje w tym momencie. Znów zaczęła wpatrywać się wprost przed siebie, a po chwili ponownie przeniosła swój wzrok na mnie.

-Jadę z wami- tak po prostu mi to oznajmiła

Spodziewałem się tego.

Spuściłem głowę i wpatrywałem się w ziemię.

-Myślisz, że jestem głupia Justin? Ten samochód jest pełen broni, a wy spotkaliście się i jedziecie tam wszyscy. Wiem, że to nie jest tylko „Jedziemy po Chrisa” wiem, że to jest o wiele poważniejsza sprawa i jeśli myślisz, że teraz tak po prostu wrócę do domu i będę siedzieć zamartwiając się o ciebie i Chrisa to grubo się mylisz. Jadę z wami.

Gwałtownie wstałem, rzucając pod nosem wiązankę przekleństw.

Czemu ona kurwa nic nie rozumie? Chce jechać z nami? To ma być kurwa jakiś chory żart?

-Nie możesz jechać z nami!- wrzasnąłem pochylając się nad nią- A wiesz czemu? Powód jest bardzo prosty. Bo chce żebyś kurwa żyła!- krzyknąłem tak głośno, że w jednej sekundzie zapanowała kompletna cisza

Chłopaki przestali szeptać między sobą, myślę, że w tym momencie przestali nawet oddychać bojąc się tego do czego byłem zdolny w tamtej chwili.

Po jakiś 5 minutach zupełnej ciszy Buena wysiadła z samochodu, a ja cieszyłem się, że jednak wygrałem, ale powinienem się już nauczyć, że ona nigdy nie odpuszcza.

-Przecież doskonale wiesz, że nawet jeśli mnie ze sobą nie zabierzesz to nie będę siedziała grzecznie w swoim pokoju. Jakoś znajdę sposób żeby dostać się tam gdzie wy, więc lepiej się zastanów. Chcesz mi dać działać na własną rękę?

Wiedziałem, że nie żartuje. Właśnie tak byłoby gdybym nie pozwolił jej jechać. Buena na pewno nie należała do osób, które się czegoś boją. Była bardzo odważna i wiedziałem, że byłaby w stanie to zrobić.

-Posłuchaj mnie uważnie- chwyciłem ją za nadgarstek przyciągając bliżej siebie, niemal od razu wyrwała go z mojego uścisku- Pojedziesz, ale będziesz siedzieć z jednym z chłopaków w samochodzie i jeśli tylko wystawisz choćby palec poza to cholerne auto to…

-To co?- przerwała mi patrząc wprost w moje oczy, chcąc pokazać mi tym, że się nie boi

Nie powinienem się na to zgadzać. Dopiero powoli zaczęło docierać do mnie w co ją wciągam. Zabieram ją na terytorium Chaza, tam gdzie roi się od ludzi którzy nie zawahają się przed niczym i jeśli tylko będą mieć okazję zabiją ją.

Zrobiło mi się niedobrze, gdy o tym pomyślałem.

Spojrzałem na nią, po czym podszedłem i tak po prostu przytuliłem, była zaskoczona, ale nie protestowała. Zacisnąłem ramiona jeszcze mocniej wokół niej i zamknąłem oczy zaciągając się jej zapachem.

-Po prostu mi obiecaj, że nie wyjdziesz z tego pieprzonego samochodu- szepnąłem

Moje serce biło tak głośno, byłem pewny, że ona to słyszała.

-Kocham cię- powiedziała obejmując mnie z całych sił

I choć lubiłem te słowa i zawsze robiło mi się ciepło na serce kiedy je słyszałem to nie było jednak to co chciałem usłyszeć w tamtej chwili.

*Buena

Justin prowadził swoje czarne Lamborghini, ja siedziałam tuż obok niego na miejscu pasażera, a na tylnym siedzeniu byli Ryan i Mike. Drugi samochód prowadził Lucas, byli w nim również James i George. 

George to chłopak, którego poznałam w zasadzie jakieś 10 minut temu. Justin ściągnął go specjalnie aby mnie pilnował. Podobno znali się dość długo i Justin mu ufał. Zaczynałam mieć poczucie winy, że przeze mnie mają tylko więcej pracy.

Jechaliśmy około 20 minut w zupełnej ciszy. Przysięgam, że naprawdę nikt przez całą drogę nie odezwał się ani słowem. Wszyscy po prostu patrzyli przed siebie jakby właśnie byli w jakimś nowym miejscu i bali się spuścić wzrok z drogi, bo wtedy od razu by się zgubili. W rzeczywistości jestem pewna, że znali bardzo dobrze trasę którą właśnie jechaliśmy.

Nie raz podczas tej jazdy chciałam się odezwać. Powiedzieć coś lub spytać, bo pytań akurat miałam mnóstwo. Bałam się i przerażało mnie to, że wiedziałam tak niewiele.

Wjechaliśmy na jakiś plac. Wyglądało to trochę jak opuszczony plac budowy. Niby było tu pełno cegieł, jakiś śmieci i wielkich urządzeń których nazw nawet nie znam, ale to miejsce wyglądało jakby nikogo tu nie było przez co najmniej 100 lat.

Im dalej jechaliśmy tym dziwniej się czułam. Miałam wrażenie, że nie powinno mnie tu być, że nikogo z nas nie powinno. To miejsce miało w sobie coś przerażającego.

Justin zatrzymał samochód niedaleko wielkiego magazynu czy czegoś takiego. Naprawdę nie znam się na tym i nie wiem co to jest. Może to i lepiej.

Drugi samochód zaparkował tuż za nami po czym chłopaki od razu z niego wysiedli idąc w naszą stronę.

-Zostań tutaj- nakazał mi Justin i również wysiadł, a Ryan i Mike poszli w jego ślady

Siedziałam tam i słuchałam jak powtarzają od początku cały plan i byłam naprawdę przerażona. Jeśli myślałam, że oglądając horrory się boje to nie wiem jak mam nazwać to co teraz czułam, bo było to coś o wiele, wiele większego niż zwykły strach.

Potem Justin rozmawiał tylko z Georgem zapewne mówiąc mu, żeby za nic w świecie nie pozwolił mi wysiąść z samochodu bla, bla, bla…

Nie twierdzę, że Justin przesadzał, ale mówił mu dosłownie to samo około 10 razy jeszcze przed wyjazdem,  ale to świadczy tylko o jednym… cholernie się o mnie martwi. Szczerze mówiąc nie dziwiłam mu się, ponieważ martwiłam się o niego tak samo mocno, a może nawet i bardziej.

Nagle drzwi od mojej strony otworzyły się odrywając mnie tym od moich myśli. Zobaczyłam Justina, który nachyla się nade mną.

Przez chwilę patrzył mi prosto w oczy nic nie mówiąc.

-Obiecaj, że nie zrobisz nic głupiego- usłyszałam nagle jego głos

Był inny niż zwykle. Jakby każde słowo które wypowiadał kosztowało go bardzo wiele wysiłku.

Ciężko przełknęłam ślinę.

-Zależy co masz na myśli mówiąc „nic głupiego”?

-Buena to nie są żarty- natychmiast się odezwał i lekko pokręcił głową

Niestety wiedziałam to aż za dobrze, nie musiał mi o tym przypominać.

-Obiecuje- powiedziałam by choć trochę go uspokoić

Potem Justin po prostu objął moją twarz dłońmi po czym zbliżył swoje usta do moich i pocałował mnie. Najpierw powoli jakby się bał mojej reakcji. Niemal od razu odwzajemniłam pocałunek. Justin naparł na mnie i zaczął całować mnie tak jakby to miał być ostatni raz. Czułam to, czułam to bardzo dobrze i wiem, że on w tym momencie myślał o tym samym. Wiem, że bał się tak samo jak ja.

Nie odrywaliśmy się od siebie ani na chwilę i gdyby nie głos Ryana pewnie kontynuowalibyśmy.

-Kocham cię- powiedział, a moje serce zabiło szybciej

Nie często to mówił dlatego te słowa nabierały jeszcze większej wartości.

-Już czas- powiedział odwracając się w stronę chłopaków

Na te słowa w moich oczach zebrały się łzy.

Chciałam już teraz wysiąść z tego samochodu, podbiec do niego, przytulić i błagać żeby nigdzie nie szedł. Z drugiej jednak strony wiedziałam, że musi. Musiał uratować Chrisa, który też był dla mnie bardzo ważny. Byłam rozdarta.

Nawet nie wiem kiedy wszyscy zniknęli, a na miejsce kierowcy obok mnie usiadł George.

Widziałam jak wchodzą do tego wielkiego magazynu i znikają. To było najgorsze, że zniknęli i od tej chwili kompletnie nie wiedziałam co będzie się z nimi dziać.

-Hej mała- usłyszałam głos chłopaka- Może włączymy sobie jakąś muzykę?- spytał po czym włączył radio

Miał 24 lata i piękny uśmiech, tylko tyle o nim wiedziałam.

-George nie mam ochoty słuchać muzyki- powiedziałam smutno na co on natychmiast wyłączył radio

Wpatrywał się we mnie dłuższą chwilę.

-Nie martw się. Nim się obejrzysz oni będą tu z powrotem cali i zdrowi w jednym kawałku

Posłałam mu blady uśmiech doceniając to, że próbował mnie pocieszyć. Jednak w takiej chwili nic nie było w stanie poprawić mi humoru.

Po około 30 minutach siedzenia w tym przeklętym aucie zaczęłam się kręcić. Wypatrywałam chłopaków. Miałam nadzieję, że drzwi tego magazynu zaraz się otworzą, a oni wyjdą stamtąd razem z Chrisem i wszyscy razem wrócimy do domu.

Zaśmiałam się pod nosem z tego jak bardzo głupia i naiwna byłam.

To nie jest pieprzona bajka Buena.

Im dłużej siedziałam i wpatrywałam się ten cholerny magazyn tym bardziej zaczynałam wariować. Nagle ogarnęła mnie panika. Tak jakby poczuła, że dzieje się coś złego. Moje dłonie zaczęły drżeć i walczyłam z tym by się nie rozpłakać.

Spojrzałam na Georga, który palił już chyba 5 papierosa. Musiałam stąd wyjść.

Przez chwilę w mojej głowie pojawiły się słowa Justina o tym żebym nie robiła nic głupiego, ale natychmiast odgoniłam je od siebie.

Uspokoiłam się na tyle na ile było to możliwe i zadrżałam.

-Zimno mi- modliłam się tylko żeby to kupił- Mógłbyś przynieść mi koc? Z tego co mówił Justin jest w bagażniku- zrobiłam maślane oczy, po czym zadrżałam po raz kolejny aby wyglądało to jak najbardziej wiarygodnie

Spojrzał na mnie i wziął ostatniego bucha, po czym wyrzucił papierosa przez okno.

-Jasne- powiedział i delikatnie uśmiechnął się do mnie

Widać, że ten chłopak jeszcze mnie nie znał i nie wiedział do czego byłam zdolna.

Gdy tylko wysiadł i podszedł do bagażnika natychmiast otworzyłam drzwi i wybiegłam z samochodu.

Już po sekundzie usłyszałam jego krzyk i czułam jak ruszył tuż za mną.

Biegłam tak szybko jak jeszcze nigdy w życiu i nie obchodziło mnie nic, nie myślałam o niczym tylko o tym, że muszę upewnić się, że Justinowi nic nie jest.

Gdy od tych drzwi dzieliło mnie dosłownie 5 kroków usłyszałam jego krzyk.

-Nie wchodź tam!- rozkazał mi myśląc, że naprawdę go posłucham, zatrzymam się i grzecznie wrócę do samochodu

Stanęłam przed drzwiami i gdy właśnie miałam je otworzyć i wejść do środka poczułam jak ktoś łapie mnie za nadgarstek i odciąga w tył.

-Puść mnie!- krzyknęłam

Zaczęłam się szarpać, wyrywać, a nawet próbowałam go kopnąć, ale bez skutku.

Objął mnie swoimi ramionami i był zbyt silny. Nie dałam rady.

-Proszę, muszę tylko upewnić się, że z Justinem wszystko w porządku- krzyczałam i na pewno gdyby ktoś zobaczył mnie w tym momencie miałby wątpliwości czy aby na pewno wszystko ze mną w porządku

Zachowywałam się jakbym zwariowała, ale w tamtej chwili nie obchodziło mnie to.

-Spójrz na mnie- nakazał George- Buena!- krzyknął, żeby jakoś zwrócić na siebie moją uwagę

Przestałam się szarpać i powoli przeniosłam na niego swój wzrok.

-Justinowi nic nie jest, zaraz wróci tu cały i zdrowy

I gdy właśnie miałam go spytać czy jest tego pewny usłyszeliśmy strzał. Pochodził z wewnątrz magazynu.

Oboje gwałtownie spojrzeliśmy w tamtą stronę.

-Justin- szepnęłam

Chciałam tam pobiec, ale nogi w tym momencie odmówiły mi posłuszeństwa. Upadłam na kolana i zaniosłam się płaczem.

-Justin!-krzyczałam chcąc wierzyć, że on to usłyszy i zaraz się tu pojawi

George kucnął przy mnie cały czas mówiąc coś i prosząc bym wróciła z nim do samochodu, ale nawet to nie pomogło przepędzić tych złych myśli jakie pojawiły się w mojej głowie w tamtym momencie.

*Justin

Wszystko od samego początku było nie tak jak się tego spodziewaliśmy. Cały nasz plan poszedł się jebać w chwili, gdy weszliśmy do magazynu, a Chaz czekał tam już na nas ze swoimi ludźmi. Jakby dokładnie wiedział, że właśnie dzisiaj, właśnie o tej godzinę zjawimy się tam.

Chcieliśmy tam wejść rozprawić się z jego ludźmi, a gdy już nikt nie będzie mógł nam przeszkodzić, ja miałem mieć ten zaszczyt i wpakować mu kulkę w łeb. Potem mieliśmy znaleźć Chrisa i spierdolić stąd jak najdalej.

Choć wszystko było tak jak nie powinno nic nie daliśmy po sobie poznać. Zachowywaliśmy się tak jakby wcale nas tym nie zaskoczył. I myślę, że wychodziło nam to dość dobrze do czasu, gdy ludzie Chaza odsunęli się, a my dostrzegliśmy siedzącego na krześle Chrisa. Był przywiązany, zakrwawiony, usta miał zakneblowane, był przytomny. Patrzył na nas, a my patrzyliśmy na niego i właśnie w tamtej chwili nie jestem pewien czy to udawanie, że mamy wszystko pod kontrolą nadal nam wychodziło.

-Co Bieber? Stęskniłeś się za swoim przyjacielem?- głos Chaza dotarł do moich uszu

Jak zwykle był zimny i pozbawiony jakichkolwiek uczuć.

-Od razu cię ostrzegam, że jeden zły ruch, a będziesz mógł się z nim pożegnać

Kiwnął do jednego ze swoich ludzi na co ten natychmiast podszedł do Chrisa przystawiając mu pistolet do głowy.

Stałem wpatrując się w niego chcąc rozgryźć w co w tej chwili próbuje on ze mną grać.

-Po cholerę to wszystko?- odezwałem się w końcu- Co ty odpierdalasz?

Zaśmiał się tylko.

Przechadzał się spokojnie jakby był na jakimś spacerze, jakby kompletnie nic się nie działo.

W dłoni trzymał broń, tak samo jak ja z resztą. Tak bardzo chciałem jej użyć i zabić go w tej chwili, niczego innego tak nie pragnąłem jak tego.

Chaz przeniósł wzrok na Chrisa, który nadal wpatrywał się we mnie mając pewnie nadzieję, że mam jakiś świetny plan i zaraz go stąd uwolnię.

-Wiesz kim jesteś Bieber?- znowu usłyszałem jego głos- Jesteś nikim, jesteś jednym wielkim pieprzonym zerem. Nie umiesz nawet chronić członków swojego gangu, dowód na to, że jesteś chujowym dowódcą..

-I kto to mówi?!- krzyknąłem nie mogąc dłużej słuchać jego pierdolenia- Jeśli dobrze pamiętam Jay i Jake byli z twojego gangu, przypomnij mi gdzie się teraz znajdują? Ach tak, są parę metrów pod ziemią i kto tu nie potrafi chronić swoich ludzi…

-Zabijając ich po raz kolejny udowodniłeś jak bardzo głupi i naiwny jesteś. Naprawdę myślałeś, że ujdzie ci to na sucho?

-Chyba nie powiesz mi, że właśnie dlatego porwałeś Chrisa?

-Dlaczego nie? Ty możesz rozwalać moich ludzi, a ja twoich nie?

Na jego twarzy pojawił się ten chytry uśmiech. Ciężko przełknąłem ślinę wiedząc, że to nie wróży nic dobrego.

Postanowiłem jednak kontynuować rozmowę.

-Wszyscy dobrze wiemy, że nie zależy ci na twoich ludziach i prawdopodobnie sam byś ich zabił gdyby tylko odwalili całą robotę i nie byli ci już potrzebni

-Może masz racje, ale ty zabiłeś ich za mnie. Odebrałeś mi całą frajdę, a teraz będę mógł przynajmniej zabić jego

Podszedł do Chrisa, a gdy przystawił broń do jego głowy chłopak zaczął się szarpać próbując się jakoś uwolnić. Chwile potem patrzył na mnie… patrzył tym błagalnym wzrokiem, a ja miałem wrażenie, że zaraz zwariuje nie mogąc nic zrobić.

Odruchowo uniosłem dłoń i skierowałem pistolet prosto na Chaza na co on znowu zwycięsko się uśmiechnął tak jakby tego też się spodziewał i miał na to odpowiedź i właściwie nie myliłem się.

-Nie radzę ci tego robić Bieber, tobie ani żadnemu z twoich ludzi. Wiesz, że jesteś na moim terytorium, jeden niewłaściwy ruch, a twoja kochana dziewczyna będzie martwa. Swoją drogą zabranie jej tutaj było najgłupszą rzeczą jaką w życiu zrobiłeś.

Zamarłem. Nawet nie wiem kiedy moje dłonie zaczęły drzeć i nawet gdybym chciał strzelić i tak bym w niego nie trafił.

Nie wiedziałem co robić. Miałem tysiące myśli w głowię. Moje serce biło tak szybko jak jeszcze nigdy w życiu.

Jaką decyzje podjąć? Strzelę= zabije Chaza, ale wtedy my wszyscy również zginiemy, nie strzelę=przegram. Z tej gównianej sytuacji nie było dobrego wyjścia.

Opuściłem pistolet w dół i usłyszałem śmiech Chaza.

Spojrzałem na Chrisa, z jego oczu leciały łzy.

Patrzyłem na niego jakby to miało jakoś pomóc i go uratować choć w rzeczywistości wiedziałem jednak, że zjebałem wszystko.

-Tak Bieber- Chaz spojrzał na mnie i uśmiechnął się zwycięsko- Wygrałem

I to było ostatnie słowo.

Chris zamknął oczy, ja też zamknąłem i zacisnąłem dłonie w pieści.

I wtedy to się stało. Usłyszałem strzał.

Upadłem na kolana i ukryłem twarz w dłoniach.

Właśnie w tym momencie ostatecznie i nieodwołalnie przegrałem tą pieprzoną wojnę.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zachęcam was do komentowania, bo wiecie, że wasze komentarze dodają mi weny i jak je czytam to chce mi się pisać i ogólnie rozdziały wychodzą mi o wiele lepsze ;)

Jeśli macie jakiekolwiek pytania zapraszam na mojego aska http://ask.fm/Swaggie385