Rozdział 41

*Justin

Od samego rana nie robiliśmy nic innego niż obmyślanie planu. Takiego zadania nie mieliśmy jeszcze nigdy w życiu. Wszystko musiało być dopracowane do perfekcji.

-Więc tak zrobimy- powiedziałem w końcu pewnym i zdecydowanym głosem, gdy już wszystko było ustalone

Była godzina 16:00. Za 4 godziny rozegra się najważniejsza akcja jaką kiedykolwiek mieliśmy.

-Zrozumieliście wszystko?- patrzyłem jak wszyscy zgodnie potakująco kiwają głowami

Nawet James nagle przestał być chujem i postanowił nam pomóc. Myślę, że się przestraszył, bo dotychczas słyszał tylko z naszych opowieści jaki to Chaz jest zły i niebezpieczny, ale dopiero teraz przekonał się, że to jest prawda. Dopiero teraz zobaczył, że to nie jest jakaś pieprzona zabawa.

Odkąd tylko powiedziałem chłopakom, że to Chaz porwał Chrisa musiałem być spokojny i opanowany jeszcze bardziej niż zwykle. Gdybym zaczął panikować oni też by zaczęli, a wtedy nic byśmy nie zdziałali. Oczywiście, gdy tylko im to powiedziałem chcieli natychmiast znaleźć Chaza i po prostu go zabić, ale powiedziałem im, że to nie będzie takie proste, że on na pewno spodziewa się nas w najbliższym czasie i że trzeba to wszystko dobrze zaplanować. Tłumaczyłem im to wszystko ze spokojem, ale czy tak naprawdę byłem spokojny? Ani kurwa trochę. W głowię cały czas miałem myśli typu „Czy Chris w ogóle jeszcze żyje?”. Nie żebym w to nie wierzył, wierzyłem w to bardziej niż w cokolwiek innego na tym świecie, ale niestety musiałem też twardo stąpać po ziemi i nie zapominać z kim mamy do czynienia.

-Jak myślisz, czemu Chaz go porwał?-spytał nagle Ryan wyrywając mnie z moich myśli

Prychnąłem pod nosem.

-Myślę, że dlatego, że jest pojebany- założyłem ręce na piersi- Nie wiem co tym razem przyszło mu do głowy

-Tak szczerze Justin jak myślisz, jak duże mamy szanse na to, żeby odbić Chrisa i wszyscy wyjść z tego żywi?- spytał nagle Mike kompletnie mnie tym zaskakując, ale oczywiście nic nie dałem po sobie poznać

Bycie przywódcą wcale nie jest proste, szczerze mówiąc jest kurewsko trudne i chyba nigdy się do tego nie przyzwyczaję.

-Myślę, że skopiemy Chazowi tyłek- odpowiedziałem, a na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech, który naprawdę kosztował mnie w tym momencie bardzo wiele wysiłku

Wziąłem głęboki wdech.

-Za 4 godziny macie być gotowi, jasne?

-Jasne-odpowiedzieli jednocześnie i rozeszli się w różne strony aby przygotować wszystko

Stałem tak jeszcze chwilę i po prostu wpatrywałem się w niebo, mając jednak świadomość tego, że za chwilę też będę musiał iść i przygotować się.

-Za 4 godziny ten dupek pożałuję, że w ogóle się urodził- syknąłem przez zęby

*Buena

Ostatni raz widziałam się z nim wczoraj wieczorem i od tego czasu nie dawał znaku życia. Czy czułam się z tym dobrze? Nie, czułam się tym źle i byłam na niego cholernie zła. Co on sobie wyobraża? Zapomniał o mnie? Cały dzień odchodzę od zmysłów, nie mogę się na niczym skupić, w mojej głowie co minutę pojawia się myśl, że coś mu się stało, ale próbuję ją od siebie odgonić, a on tak po prostu się nie odzywa?

Miałam wrażenie, że jeśli teraz bym go zobaczyła to raczej dałabym mu w twarz zamiast przytulenia go i powiedzenia, że się martwiłam. Dlaczego on tak się zachowywał? Przecież doskonale wie jakie jest jego życie, doskonale wie, że w jeden sekundzie może mu się coś stać. Czemu nie informuje mnie o tym gdzie jest? Myśli, że tak jak on jestem z kamienia i w pewien sposób sobie z tym radzę? Prawda była taka, że sobie nie radziłam, nawet w najmniejszym stopniu nie dawałam sobie z tym wszystkim rady, a on z każdym dniem coraz bardziej mi to utrudniał.

-Mamo, wychodzę- rzuciłam tylko w pośpiechu zakładając buty

-Dokąd kochanie?- spytała od razu, ale w odpowiedzi dostała tylko głośne trzaśnięcie drzwiami

Wiem, że to nie jej wina, ale byłam w tym momencie tak zła, że nie obchodziło mnie to. Jak wrócę do domu to pewnie dostanę kare, ale teraz mam to po prostu gdzieś.

Nie miałam zamiaru dłużej siedzieć i czekać aż on łaskawie raczy się do mnie odezwać. Jeśli nawet on nie miał zamiaru to zawsze przysyłał Chrisa, żeby przekazał mi jakąś wiadomość. Właśnie, Chris! Najlepiej by było gdym właśnie jego znalazła. Był dla mnie kimś naprawdę bardzo ważnym. Kochałam go. Wiecie, tak jak się kocha brata. Pomógł mi tyle razy i bez niego naprawdę nie dałabym rady.

Szłam ani na chwilę nie zwalniając, a moje serce biło jak szalone.

-Przysięgam, że go zabije kiedy już go znajdę- szepnęłam zdenerwowana, po czym skręciłam w boczną ulicę zmierzając w stronę domu Justina

*Justin

Po 3 godzinach jazdy po St.John’s nareszcie wszystko załatwiłem i mogłem wrócić do chłopaków. Jeszcze tylko godzina, jedna pieprzona godzina dzieli mnie od przystawienia Chazowi pistoletu do łba i pociągnięcia za spust. Czekałem na tą chwilę latami i myśl, że może się to stać właśnie dziś szczerze mówiąc uszczęśliwiała mnie. Może i jestem nienormalny, ale ten człowiek niszczył mi życie od kiedy tylko pamiętam i nie będę się teraz nad nim użalał ani litował.

Zaparkowałem przed zaułkiem wiedząc, że właśnie tam wszyscy czekają i wysiadłem z samochodu. Odruchowo obszedłem go dookoła chcąc się upewnić czy Chris nie zrobił na nim ostatnio żadnej nowej rysy, to bardzo w jego stylu.

Gdy tylko uświadomiłem sobie, że tego dzieciaka nie ma oparłem się o maskę samochodu i przetarłem dłońmi moją twarz tak jakby właśnie mył ją wodą chociaż moje dłonie były zupełnie suche.

To zabawne i przerażające zarazem jak bardzo potrafimy przyzwyczaić się do jeden osoby. Do tego jednego człowieka, który sprawia, że gdy nie ma go tylko przez chwilę przestajemy normalnie funkcjonować.

Podszedłem do tylnych drzwi auta i wyciągnąłem jeden z pistoletów, po czym poszedłem zobaczyć co u reszty.

Gdy byłem już na końcu zaułka, tu gdzie docierała niewielka ilość światła i pozwalała nam tym samym pozostać niewidocznym zobaczyłem, że wszyscy już tam są. Stali i wpatrywali się we mnie, a ja od początku wyczułem, że coś jest nie tak, ale postanowiłem to zignorować. Jeśli byłoby to coś poważnego na pewno by mi powiedzieli.

-Patrzcie co mam- uniosłem broń w górę tak by mogli lepiej ją zobaczyć- Niezła, prawda? Nie bójcie się mam taką dla każdego z was chłopaki, więc liczę na jakieś oklaski, bo wiecie, że nie łatwo zdobyć…

-Justin…-Ryan nagle mi przerwał czym mnie cholernie wkurzył, bo szczerze tego nienawidziłem- Masz gościa- dodał zanim ja zdążyłem cokolwiek powiedzieć, po czym przeniósł wzrok w najciemniejsze miejsce z którego już po chwili wyłoniła się postać

Musiałem aż zamrugać parę razy, bo nie wierzyłem, że ona naprawdę tutaj jest.

Natychmiast oddałem pistolet Lucasowi, bo akurat on stał najbliżej, po czym wolnym krokiem podszedłem do niej. Chwyciłem ją za rękę upewniając się, że jest prawdziwa, a gdy miałem już 100% pewność z każda sekundą narastała we mnie złość.

-Po co tu przyszłaś?- warknąłem

Byłem tak wkurzony, że miałem ochotę coś rozjebać.

Jej oczy pociemniały. Wyrywała rękę z mojego uścisku, po czym zacisnęła ją w pięść i tak po prostu przy wszystkich właśnie w tamtym momencie uderzyła mnie.

*Buena

Tak naprawdę nie chciałam tego robić. To wszystko co myślałam, że gdy tylko go zobaczę to go uderzę to była taka przenośnia, ale kiedy on tak zareagował nie mogłam postąpić inaczej.

Cały dzień umieram ze strachu, bo nie wiem co się z im dzieje, biegam po całym mieście szukając go jak wariatka, a gdy już znajduje on pyta wkurzony „Po co tu przyszłam?”. Chyba sami rozumiecie, po prostu nie wytrzymałam.

Chłopaki różnie na to zareagowali. Słyszałam takie słowa jak „o kurwa”, niektórzy po prostu syknęli tak jakbym to im właśnie dała w twarz, inni szepnęli coś w stylu „auć”, a jeden z nich, James- jeśli dobrze pamiętam, powiedział głosem pełnym podziwu „Nieźle” tak jakbym właśnie dokonała rzeczy niemożliwej. Myślę, że oni tratowali go tu jak jakiegoś Boga. Niektórzy pewnie bali się mu nawet powiedzieć co myślą, może właśnie dlatego zareagowali tak na to co zrobiłam.

Szczerze to gdy Justin ponownie odwrócił głowę w moją stronę, zmrużył oczy, a jego dłonie zacisnęły się w pięści przez chwilę miałam wrażenie, że mi odda. Był zły, był cholernie zły i w tamtej chwili się go bałam, bo naprawdę wyglądał jakby chciał mnie zabić.

Ponownie chwycił mnie za rękę, ale tym razem 100 razy mocniej, aż syknęłam z bólu, po czym wyprowadził mnie z tego ciemnego miejsca.

Gdy znaleźliśmy się już na zwykłej drodze i było zupełnie jasno jeszcze lepiej mogłam dotrzeć jak bardzo zły on był w tej chwili.

Jeszcze przez chwilę trzymał mnie zaciskając swoją dłoń coraz mocniej, a ja spojrzałam na niego zaszklonymi oczami prosząc by przestał. Chyba zrozumiał, bo chwile potem puścił moją rękę, a ja chciałam rozmasować to miejsce, ale gdy tylko lekko je dotknęłam ponownie zabolało.

Potem zbliżył się do mnie i spojrzał mi prosto w oczy.

-Co to kurwa miało być?- spytał wyraźnie akcentując każde słowo

I w tamtym momencie ponownie mnie wkurzył na tyle, że znów odzyskałam odwagę by powiedzieć mu to co zamierzałam od początku, gdy tylko go zobaczyłam.

-Nienawidzę cię- gdy to powiedziałam od razu skupił na mnie całą swoją uwagę- Cały ten pieprzony dzień nie myślę o niczym innym tylko o tobie i o tym czy jeszcze w ogóle żyjesz, a ty nie raczysz mi dać chociaż jednego, głupiego znaku, że nic ci nie jest!-wrzasnęłam

Stał przez chwile po prostu wpatrując się we mnie, po czym krzyknął tak nagle i głośno, że aż podskoczyłam.

-O co ci chodzi?! Przecież nie pierwszy raz nie widzimy się cały dzień, czasami nie było mnie dłużej, co to za różnica…

-Właśnie taka…- przerwałam mu- Że z każdym pieprzonym dniem zależy mi na tobie coraz bardziej- nagle mój głos zmienił się w szept i nawet nie wiem kiedy z moich oczu zaczęły lecieć łzy

Spuściłam głowę i po prostu płakałam nie mogąc dłużej dusić tych wszystkich emocji w sobie. W tym momencie nie miałam już siły ani ochoty na nic. Ani na krzyczenie, ani na uderzenie kogokolwiek, ani na wrócenie do domu, ani nawet na płakanie, ale te cholerne łzy same leciały z moich oczu, a ja nie mogłam ich zatrzymać.

Poczułam jak podchodzi do mnie stając tuż naprzeciwko. Zwlekał chwile tak jakby się zastanawiał czy na pewno ma to zrobić w końcu zdecydował się i mnie przytulił. Nie czekając nawet sekundy wtuliłam się w niego mocno, rozkoszując się jego zapachem i czując, że to właśnie tu jest moje miejsce, przy nim, w jego ramionach.

-Przepraszam- usłyszałam nagle szept tuż obok mojego ucha

Lekko się od niego odsunęłam i spojrzałam na jego policzek, który był trochę czerwony.

-Ja też przepraszam-ze zdenerwowania przygryzłam dolną wargę

Czułam się w tym momencie cholernie głupio. Jak mogłam coś takiego zrobić.

Justin zaśmiał się co mnie zdziwiło.

-Swoją drogą…- zaczął łapiąc mnie w talii i przyciągając do siebie- Nie wiedziałem, że jesteś taka silna skarbie

Delikatnie dotknęłam jego policzka.

-Myślę, że nawet ja sama o tym nie wiedziałam- również się uśmiechnęłam- Bardzo cię boli?- zapytałam po chwili

-Będę żył, nie martw się

Odsunął się ode mnie, a mój telefon w tym momencie zaczął dzwonić.

Wyjęłam go z kieszeni moich spodni i gdy zobaczyłam, że dzwoni mama skrzywiłam się co Justin najwyraźniej zauważył.

-Rodzice?- spytał

Potakująco kiwnęłam głową w tym samym czasie naciskając czerwoną słuchawkę. Nie miałam ochoty z nią teraz rozmawiać. Chociaż doskonale wiedziałam, że nie odbierając pogarszam tylko swoją sytuacje. Odbiorę jak zadzwoni kolejnym razem no chyba, że już szybciej znajdę się w domu.

-Muszę już iść- powiedziałam niechętnie- Tylko chciałabym jeszcze przedtem zobaczyć się z Chrisem

Przez jego twarz przemknęło coś dziwnego. Coś czego nie umiałam określić. To był taki jakby strach połączony ze smutkiem… Naprawdę nie potrafiłam tego nazwać.

-Wiesz dawno się z nim nie widziałam…-postanowiłam kontynuować- To zajmie tylko chwilkę, więc… gdzie on jest?

Gdy Justin właśnie otwierał usta, żeby coś powiedzieć nagle pojawili się chłopaki.

-Jak tam gołąbeczki, pogodziliście się już?- spytał Lucas podchodząc do Justina i klepiąc go po ramieniu

-Gratuluje Buena, ja sam już od dawna chciałem to zrobić, ale sama rozumiesz…-Ryan podszedł do mnie i podał mi dłoń naprawdę gratulując mi jakbym właśnie wygrała jakąś bardzo ważną nagrodę

Zaśmiałam się.

-Możecie już skończyć tą szopkę?- warknął na nich Justin

Wyjął z kieszeni kluczyki do auta i podał je Ryanowi.

-Weźcie broń- powiedział, po czym spojrzał na mnie- Posłuchaj mnie Buena, musisz teraz po prostu iść do domu, jutro obiecuje, że wszystko ci wyjaśnię i spotkasz się z Chrisem…

Patrzyłam jak porusza ustami, ale nie słuchałam jego słów.

-Przestań- powiedziałam nagle- Przestań!- krzyknęłam kiedy nie usłyszał za pierwszym razem- Już było tak dobrze. Czemu ty jak zwykle musisz wszystko zepsuć?- zapadła chwila ciszy, po której jednak postanowiłam kontynuować- Nie zniosę kolejnych kłamstw Justin, nie żartuje. Jeśli teraz znowu mnie okłamiesz to będzie koniec.

Stał i wpatrywał się we mnie. Widziałam, że chłopaki też spoglądali na nas będąc ciekawi jak to wszystko dalej się potoczy.

-Świetnie- powiedziałam z udawanym entuzjazmem- W takim razie jadę z wami

Jego oczy powiększyły się. Ruszyłam w stronę samochodu, a on szedł tuż za mną.

-Ale ty… Buena… ty nie możesz- próbował mnie zatrzymać

Otworzyłam drzwi od strony pasażera.

-Albo mi powiesz co tu się dzieje albo jadę z wami.

Powiedziałam to powoli i wyraźnie jakbym mówiła do dziecka, po czym wsiadłam do samochodu i zamknęłam za sobą drzwi czekając na to jaką decyzję podejmę Justin.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Może rozdział nie jest jakiś bardzo długi i nie dzieje się w nim nie wiadomo co, ale mogę wam obiecać, że w następnym będzie się działo o wiele więcej.

Teraz chciałam podziękować wszystkim którzy nadal są ze mną, którzy mimo tak długiej przerwy nadal czekali. Jeśli ktoś już w ogóle tu nie zagląda oczywiście nie mam mu tego za złe, bo byłam pewna, że nic nigdy już tutaj nie napiszę. Ale weszłam ostatnio na to opowiadanie, przeczytałam parę rozdziałów oraz waszych komentarzy i nic się nie zmieniło, one jak zwykle mnie zmotywowały i dodały mi weny. Nawet nie wiecie jak bardzo tęskniłam za wami i za tym blogiem.

Kolejną rzeczą jaką chce powiedzieć, żebyście potem nie byli zaskoczeni jest taka, że jeszcze jakieś 3-4 rozdziały i mam zamiar zakończyć to opowiadanie. Co prawda mam jeszcze parę pomysłów które mogłabym zrealizować, ale nie chcę już tego dłużej ciągnąć. Może po części boję się, że taka sytuacja znów się powtórzy i że znów wena mnie opuści. Wszystkie najważniejsze rzeczy, które miały się wydarzyć wydarzyły się, bądź wydarzą w najbliższych rozdziałach, więc nie widzę powodów, aby dalej to ciągnąć.

Kolejna sprawa to taka, że nie będę już informować o nowych rozdziałach na twitterze. Po pierwsze dlatego, że prawie wszyscy pozmieniali usery, a po drugie tak jak już wspomniałam zostało naprawdę niewiele rozdziałów do końca, więc myślę, że zajrzenie tu po prostu parę razy by sprawdzić czy pojawiło się coś nowego naprawdę nie jest jakimś ciężkim zadaniem.

Przepraszam, że tak się rozpisałam, ale rozumiecie, że bardzo długo mnie tu nie było i musiałam wyjaśnić kilka spraw, ale to już wszystko.

Dziękuje wam, że jesteście ♥

Zapraszam na mojego aska http://ask.fm/Swaggie385 :)