Rozdział 43

-Buena… zaczekaj…

Odwróciłam się i ujrzałam jak zbliża się do mnie, ale nie był on sam. Zatrzymali się tuż naprzeciwko mnie. Justin i jakiś chłopak. Byłam pewna że już go gdzieś widziałam.

-No nie! Patrz co on mi zrobił…

Jego głos. Wiem. Cholera, wiem. To on. To Chris. Ten chłopak którego zaatakował Czaps.

-Ty się do niczego nie nadajesz- powiedział Justin i wzniósł oczy ku niebu- Było go trzymać dalej od siebie. Daj mi go…

Chris podał coś Justinowi, a ten szczelnie, ale delikatnie przycisnął to do swojej klatki piersiowej.

-To moja nowa bluza –marudził chłopak

Justin zaśmiał się widząc plamę na bluzie kumpla.

-On cię po prostu nie lubi- powiedział i wybuchł śmiechem

Nigdy bym nie pomyślała, że przyjeżdżając do tego miasta przeżyje to wszystko co przeżyłam. Nie przypuszczałam, że w moim życiu mogą zdarzyć się takie rzeczy, a jednak… Życie jest nieprzewidywalne.

Powoli weszłam do domu Justina zamykając za sobą drzwi. Panowała tu kompletna cisza. Przez chwilę stałam bojąc się ruszyć i czując się jak w jakimś horrorze. Jednak nie mogłam przecież tak stać wiecznie.

Zaczęłam iść w stronę salonu mając przeczucie, że Justin będzie właśnie tam i nie myliłam się.

Siedział na kanapie i wpatrywał się przed siebie. Nie patrzył chyba na nic konkretnego. Wydawał się być kompletnie nieprzytomny.

Ruszyłam w jego stronę i usiadłam obok niego. W głowie pojawiły się myśli „Jak mam zacząć rozmowę?”. Nie spytam go chyba jak minął mu dzień lub czy wszystko u niego dobrze, bo sama doskonale wiedziałam, że nic nie było dobrze.

Nagle Justin niespokojnie się poruszył i wbił wzrok w podłogę.

-To już tydzień- szepnął

Ciężko przełknęłam ślinę. Doskonale wiedziałam o co mu chodzi.

To już tydzień… tydzień bez Chrisa.

W moich oczach zebrały się łzy, gdy w mojej głowię nagle pojawił się obraz uśmiechniętego Chrisa.

-Chris!- wrzasnęłam kiedy zobaczyłam chłopaka siedzącego na krześle przy biurku

W ręku trzymał opakowanie moich ulubionych ciastek.

-Kto ci to dał?!- powiedziałam zrywając się z łóżka i podchodząc do niego

-Twoja mama- uśmiechnął się- Ona chyba mnie lubi...

To akurat była prawda. Moja mama polubiła Chrisa, a co dziwniejsze mój tata chyba też....

Wyrwałam chłopakowi ciastka z ręki.

-Cholera! W ogóle to czemu moja mama cię tu wpuściła...?!

-Buena... -przerwał mi

-Nie teraz. Teraz jakbyś nie zauważył wściekam się, więc mi nie przeszkadzaj. Zaraz, zaraz...- spojrzałam na Donaco, który dumnie przechadzał się po pokoju z ciastkiem w pyszczku

Spojrzałam na Chrisa wzrokiem, który mówił "Zaraz cię zabije"

-Dałeś psu moje ulubione ciastka?- syknęłam przez zaciśnięte zęby

-Tylko jedno...

-Tylko jedno?!

Zamrugałam parę razy by pozbyć się łez, które zebrały się w moich oczach. Nie mogłam teraz płakać. Nie tutaj, nie przy Justinie.

-Wiem, mi też bardzo go brakuje- szepnęłam przysuwając się bliżej Justina

Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie. Było z nim źle, bardzo źle. W sumie ze mną było tak samo, byłam tak samo załamana jak on, ale to ukrywałam. On był zawsze silny dla mnie, udawał, że wszystko jest w porządku aby mnie chronić, był przy mnie i wspierał mnie, a teraz moja kolei.

Siedzieliśmy chwilę w ciszy, ale myślę, że w takiej chwili to nie było nic dziwnego. Co w takiej chwili można powiedzieć? Co można powiedzieć osobie, która na własne oczy widziała śmierć swojego najlepszego przyjaciela?

Nagle poczułam jak po policzku spływa mi łza, wytarłam ją natychmiast, ale coraz trudniej było mi z tym walczyć.

-Dziękuje że się mną zajmowałeś- powiedziałam wtulona w chłopaka

-Nie ma za co. Dziwię się że ze mną wytrzymałaś- zaśmiał się

-To ja się dziwie że ty wytrzymałeś ze mną- uśmiechnęłam się i odsunęłam od niego

-Do widzenia- powiedział Chris do mojej mamy, która cały czas krzątała się po domu jakby czegoś szukała

-Do widzenia- zatrzymała się na chwilę, spojrzała na niego i uśmiechnęła się

Otworzyłam mu drzwi, a on opuścił mój dom.

Od razu odwróciłam się z zamiarem pójścia na górę do swojego pokoju, ale zatrzymał mnie głos mamy.

-Fajny ten twój Chris

-Nie musisz udawać Buena- nagle usłyszałam głos Justina- Zbyt dobrze cię znam- przeniósł na mnie swój wzrok i spojrzał prosto w moje zaszklone oczy

Jednak ja nadal siedziałam i nie pozwalałam łzom spłynąć po moich policzkach.

-Tęsknie za tym dzieciakiem- jego głos się załamał

-Możemy wziąć wóz? Nie będzie ci już dzisiaj potrzebny?- spytał Chris z podekscytowaniem, że znowu będzie mógł prowadzić mój samochód

Chris czasami naprawdę zachowywał się jak małe dziecko.

-Jasne- rzuciłem kluczyki w stronę Ryan'a na co Chris zrobił naburmuszoną minę

-Chyba nie myślałeś, że dam ci prowadzić po tym co ostatnio zrobiłeś.

-No proszę cię...- marudził- To tylko jedna ryska.

-To już czwarta "jedna ryska" w tym miesiącu.

Ryan się zaśmiał.

-Racja Chris... prowadzić to ty nie umiesz.

Siedziałam jeszcze chwilę wpatrując się w niego po czym zbliżyłam się i mocno go przytuliłam. Chciałam żeby wiedział, że jestem przy nim i będę już na zawsze.

Odwzajemnił mój uścisk i wtulił się we mnie jeszcze mocniej.

I siedzieliśmy, tak po prostu wtuleni w siebie nic nie mówiąc. Justin mnie tego nauczył. Tego, że czasami nie potrzeba żadnych słów. Tego, że ważniejsze są czyny. Tego, że czasami to właśnie cisza jest najlepszą odpowiedzią…

Przywołałam w moich myślach Chrisa i te wszystkie chwile kiedy byliśmy razem. Kiedy byliśmy szczęśliwi.

Nigdy o nim nie zapomnę, już na zawsze pozostanie w moim serce.

Na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech.

-Chris dziękuje ci za wszystko- powiedziałam i mocno go przytuliłam

-Nie ma za co. Wszystko się ułoży. Zobaczysz- szepnął i jeszcze mocniej przycisnął mnie do siebie

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ostatni rozdział. Jeszcze tylko epilog i koniec :'(

http://ask.fm/Swaggie385