Rozdział 36

Następny dzień był najokropniejszym dniem w St. John’s jaki kiedykolwiek widziałam. Mianowicie chodzi mi o pogodę. Było zimno, a wiatr nie dawał o sobie zapomnieć ani na chwilę. Po niebie płynęły ciemne, kłębiaste chmury, które zwiastowały, że na pewno dzisiaj będzie padać. Było tak zimno, że niektórzy założyli nawet czapki i szaliki. Było naprawdę okropnie i nijak nie pomagało mi to w sprawieniu by moje myśli były chodź trochę radosne. Pogoda od zawsze miała na mój nastrój ogromny wpływ i widząc na zewnątrz wiatr, mgłę i ciemne chmury po prostu nie mogłam myśleć pozytywnie.

Czas w szkole minął mi dość szybko i nim się zorientowałam zadzwonił dzwonek zwiastując koniec ostatniej lekcji, a ja chyba pierwszy raz w życiu wcale się z tego nie cieszyłam.

Koniec zajęć oznaczał powrót do domu, cisze, własny pokój i głowę pełną zmartwień, a ja chciałam za wszelką cenę tego uniknąć. Chciałam wierzyć, że będzie dobrze, że to wszystko się jakoś ułoży.

-Hej Buena- Stella zatrzymała mnie tuż przy samym wyjściu- Obiecałaś mi, że kiedyś wyskoczymy razem na jakąś imprezę, pamiętasz? A z tego co wiem odkąd się poznałyśmy nie byłyśmy na ani jednej, więc trzeba to jak najszybciej nadrobić- powiedziała, a na jej twarzy pojawił się wielki, promienny uśmiech w którym dało się też zobaczyć podekscytowanie

Jakim cudem przy tak beznadziejnej pogodzie, kiedy wszyscy ludzie chodzili z posępnymi minami chcąc jak najszybciej znaleźć się w swoich ciepłych miłych, domach tej dziewczynie udawało się zachować tak dobry nastrój? Jej drugie imię powinno brzmieć „wiecznie uśmiechnięta”.

-To co… dzisiaj?- spytała, poprawiając swoją fioletową torbę na ramieniu

-Nie tylko nie dzisiaj- jęknęłam- Zapowiedzieli nam na jutro dwa sprawdziany, a po za tym…

Stella wbiła wzrok w swoje paznokcie jakby nagle stały się dla niej bardzo interesujące. Zawsze tak robiła, gdy chciała mi oznajmić, że nie ma zamiaru słuchać mojego nudnego gadania.

-Jesteś okropna- stwierdziłam i szturchnęłam ją w ramię

-Być może- słodko się zaśmiała-Ale proszę cię. Naprawdę nie pożałujesz. Będziemy się świetnie bawić. Proszę- powtórzyła wbijając we mnie swój błagalny wzrok

Przystąpiłam z nogi na nogę i zakłopotana podrapałam się po głowię.

Rzeczywiście obiecałam jej to i było mi cholernie głupio, że cały czas ją zbywam. Pójdę z nią na tą imprezę, ale na pewno nie dzisiaj.

-Stella, naprawdę bardzo, bardzo, bardzo cię przepraszam, ale dzisiaj nie mam na nic ochoty. Jedyne o czym marzę to ciepły kocyk, herbata i telewizja.

Skrzywiła się pokazując mi swoje rozczarowanie.

- No cóż dobrze, ale wiesz, że i tak się od tego nie wykręcisz?

Zaśmiałam się.

-Doskonale o tym wiem

-Pomyślałam, że dzisiaj będzie dobry dzień, bo cały czas jesteś smutna. Myślałam, że przydałoby ci się trochę się wyluzować.

-Dziękuje, że o mnie pomyślałaś

-Nie ma za co. Po prostu się uśmiechnij. Na pewno dzisiaj wydarzy się coś dobrego.

Ledwo skończyła mówić te słowa, a ja poczułam jak ktoś kładzie rękę na moim ramieniu, a potem pojawia się tuż naprzeciwko mnie.

Jak się okazało był to Trey. Jak to mówiła Stella „jeden z najprzystojniejszych chłopaków w szkole”.

Dlatego jak tylko się przy nas pojawił moja przyjaciółka zaczęła poprawiać swoje już i tak idealnie ułożone blond loki, po czym uśmiechnęła się do niego tym uśmiechem, którego zawsze używała by zdobyć jakiegoś faceta.

-Hej Buena- odezwał się do mnie, zadziwiając mnie tym, że zna moje imię

-Hej- odpowiedziałam starając się brzmieć jak najbardziej naturalnie i nie dać po sobie poznać, że ciekawość po co do mnie zagadał zżerała mnie od środka

-Też skończyłem już lekcję, więc może wyjdziemy razem?- spytał, a w jego błękitnych oczach dostrzegłam błysk

Odpłynęłam na chwilę, stojąc i po prostu wpatrując się w niego.

Dopiero głos Stelli sprowadził mnie na ziemię.

-Jasne, Buena chętnie z tobą pójdzie, prawda?- spojrzała na mnie wzrokiem mówiącym, że jak tylko odmówię to mogę się pożegnać z życiem

-Prawda- westchnęłam

Nie to, że nie było to miłe, że taki przystojny chłopak podszedł do mnie i zagadał. Po prostu w dzisiejszym dniu ja na wszystko reagowałam negatywnie.

Trey zaczął iść w stronę wyjścia, a Stella zatrzymała mnie jeszcze na sekundę szepcząc „A nie mówiłam” i „Potem mi podziękujesz”, po czym uśmiechnęła się i pomachała mi na pożegnanie, a ja odwzajemniłam ten gest, po czym udałam się za Trey’em w stronę wyjścia.

Staliśmy przed szkołą i rozmawialiśmy o najróżniejszych rzeczach. Trey był naprawdę bardzo przystojny i w szkole leciały na niego wszystkie laski, więc stereotypowo można by pomyśleć, że bardzo mu się to podoba, że może każdą z nich mieć i zabawiać się z nimi jak tylko chce, ale on był inny.

Był naprawdę cholernie miły, uroczy i zabawny, a mi rozmawiało mi się z nim tak dobrze, że nagle zapomniałam o tej złej pogodzie i wszystkich przygnębiających mnie dzisiaj rzeczach.

-Był dzwonek i ludzie wychodzą ze szkoły.- zgarnęłam kosmyk włosów za ucho

-I co z tego?- posłał mi delikatny uśmiech

-To oznacza, że skończyła się lekcja, a to z kolei oznacza, że stoimy tu już godzinę.

Oboje się zaśmialiśmy, a potem na chwilę wbiliśmy wzrok w ziemię, a podnosząc nasze głowy znów do góry nasze spojrzenia się spotkały.

-Szkoda, że nie mamy parasolki- powiedział- Za chwilę na pewno będzie padać.

Uniosłam głowę w górę, a chmur było jeszcze więcej niż rano i były one jeszcze ciemniejsze.

-Tak, szkoda. Chociaż jedna parasolka i tak nie wystarczyłaby dla nas obojga.

-Jasne, że by starczyła- uśmiechnął i przysunął się do mnie- Musielibyśmy być po prostu blisko. O tak- powiedział, po czym objął mnie w talii i powoli przyciągnął do siebie

Mój wzrok utkwił w jego oczach.

-Tak, masz rację- starałam się by głos mi nie zadrżał i by Trey nie dowiedział się jak bardzo byłam teraz zestresowana- Gdybyśmy byli tak- ciężko przełknęłam ślinę- Na pewno by starczyła.

Moje policzki były gorące. Uśmiechnęłam się nieśmiało i wbiłam wzrok w podłogę, gdy nagle poczułam jak Trey się odsuwa.

-Co do cholery…-usłyszałam jego głos, a gdy ponownie spojrzałam przed siebie zobaczyłam jak leży na ziemi, a nad nim stoi nie kto inny jak Justin

Na głowię miał kaptur do tego okulary przeciwsłoneczne co wyglądało zabawnie biorąc pod uwagę dzisiejszą pogodę, ale wiem co chciał tym uzyskać albo raczej nie chciał. Nie chciał by ktokolwiek zobaczył jego siniaki i pobijaną twarz.

-Justin!- pisnęłam po czym szybko zakryłam usta dłonią widząc jak z nosa Trey’a leci krew.

Wszyscy ludzie jak na rozkaz zatrzymali się i wbili wzrok w naszą trójkę, a między nimi były słyszalne szepty.

-Posłuchaj mnie śmieciu- Justin nachylił się nad nim- Jeszcze raz położysz łapy na mojej dziewczynie, a zapewniam cię, że tego pożałujesz- jego głos był stanowczy i przepełniony nienawiścią

Wstał, ale tylko na chwilę po to by z całej siły kopnąć chłopaka w żebra, a potem znów przykucnął obok niego wsłuchując się przez chwilę w jego jęki spowodowane bólem.

-Zrozumiałeś?- warknął

Trey tylko twierdząco pokiwał głową.

Justin uśmiechnął się, wstał i gdy każdy myślał, że to już koniec on ponownie kopnął Treya w klatę piersiową tak, że chłopak zgiął się w pół i miał problem ze złapaniem oddechu.

W jednej chwili z nieba lunął deszcz, a po jakiś 5 sekundach byłam już totalnie przemoczona. Ludzie rozbiegli się we wszystkie strony szukając schronienia.

Chciałam się schylić i jak najszybciej pomóc Trey’owi. Nie mogłam go tak po prostu zostawić. To wyglądało naprawdę poważnie i on natychmiast potrzebował pomocy.

Nagle poczułam jak ktoś łapie mnie za nadgarstek.

Odwróciłam się w jego stronę i miałam cholerną ochotę z całej siły uderzyć go w twarz.

-Do samochodu- jego ostry i stanowczy ton głosu mnie przeraził

-Puść mnie!- wrzasnęłam patrząc mu prosto w oczy lodowatym spojrzeniem

Moje słowa przeszły obok niego nie zauważone. Kompletnie mnie zignorował.

Już po chwili poczułam szarpnięcie i pieczenie w nadgarstku.

Spojrzałam w stronę Trey’a, który nadal leżał na ziemi jęcząc i zwijając się z bólu.

-Pozwól mi chociaż mu pomóc- powiedziałam zmieniając swój ton głosu na błagalny, ale on nadal był niewzruszony

Po prostu szedł ciągnąc mnie za sobą, kompletnie nie zwracając uwagi na to czy coś mnie boli i czy wszystko ze mną w porządku.

-Masz więcej się do niego nie zbliżać- rozkazał nawet się do mnie nie odwracając

Każde słowo, które wypowiadał do mnie tym tonem wbijało w moje serce ostrze sprawiające, że czułam ból tak wielki jak jeszcze nigdy.

Nie mogłam dłużej wytrzymać. Nigdy w życiu nie czułam się tak bezsilna.

W jednej chwili z moich oczu popłynęły łzy, które i tak mieszając się z deszczem były niewidoczne.

Chciałam z nim porozmawiać. Chciałam po prostu żeby wszystko było dobrze, a on jak zwykle wszystko schrzanił. Prawda jest taka, że zawsze to robi. Zawsze kiedy ja chce mu dać kolejną szansę on robi coś co przekonuje mnie, że jednak nie powinnam.

Gdy nareszcie dotarliśmy do jego samochodu nie zwrócił uwagi na to, że jestem zapłakana, cała przemoczona i zmarznięta, po prostu otworzył mi drzwi i kazał wsiąść do środka.

Stałam tak przez jakieś 5 minut i wpatrywałam się w jego twarz na której panowała złość, nienawiść i coś jeszcze czego kompletnie nie potrafiłam nazwać.

Mogłabym mu się wyrwać. Mogłabym zadzwonić do rodziców, żeby przyjechali po mnie cokolwiek, ale szczerze… coś w środku mówiło mi, że jeśli to zrobię to stracę go na zawsze.

Coś w mojej głowię krzyczało, że jeśli teraz odwrócę się i pójdę to będzie definitywnie koniec.

Nie chciałam go stracić. Mimo, że był taki jaki był kochałam go. Kochałam go jak jeszcze nigdy nikogo.

Z moich oczu ponownie zaczął lecieć wodospad łez.

-Nienawidzę cię- powiedziałam łamiącym się głosem patrząc mu prosto w oczy, po czym nie czekając na jego reakcję wsiadłam do samochodu

Czy ten dzień może być jeszcze gorszy?

Odkąd tylko odjechaliśmy spod szkoły droga mijała w zupełnej ciszy.

Justin jechał szybko, ale uważnie. Skupiał się tylko i wyłącznie na drodze ani na chwilę nie racząc obdarować mnie swoim spojrzeniem.

Chris powiedział żebym w miarę możliwości starała rozmawiać się z nim na spokojnie co w tej sytuacji wydawało mi się absurdalne, ale jednak postanowiłam spróbować.

Na poważne rozmowy będzie czas później.

Wzięłam głęboki wdech.

-Więc… co to jest?- spytałam patrząc w lusterko i po raz kolejny na tylnym siedzeniu zauważając jakiś karton

Był prostokątny i dość spory, biały owinięty fioletową wstążką, a na samej górze widniała wielka kokarda.

-Spodziewałem się raczej czegoś w stylu „Jesteś dupkiem” albo „Naprawdę cię nienawidzę”- jego lekko zachrypnięty głos wypełnił cały samochód

Nie brzmiał już tak przerażająco jak wcześniej, ale nadal dało się w nim wyczuć coś zimnego i nieprzyjemnego.

-Jesteś zawiedziony, że się z tobą nie kłócę?- wpatrywałam się w niego

-Raczej zaskoczony

Oblizałam wargi i obróciłam się do tyłu by móc lepiej przyjrzeć się temu co tak bardzo mnie zaciekawiło.

-Więc powiesz mi co to jest?- spytałam ponownie nie dając za wygraną

-Miał być prezent- mówił spokojnie nie zwracając na mnie nawet najmniejszej uwagi co powoli stawało się dla mnie strasznie denerwujące

-Dla kogo?- dopytywałam dalej

-Udajesz czy naprawdę nie wiesz?- westchnął jakby trochę zirytowany

-Nie wiem. Skąd mam do jasnej cholery wiedzieć skoro nic mi nie mówisz!- wrzasnęłam i od razu pożałowałam, że podniosłam głos

Przecież miałam rozmawiać z nim spokojnie.

Oparłam głowę o zagłówek fotela i próbowałam się uspokoić.

Dlaczego tak trudno było mi dzisiaj z nim rozmawiać?

-Skarbie dla kogo niby miałbym kupować prezent? Dla Chrisa, a może dla Chaza?- byłam zdziwiona spokojnym i opanowanym tonem jego głosu- Chyba to oczywiste, że miał być dla ciebie.

-Dlaczego mówisz „miał być”? Już nie jest?

Podrapał się po karku i dosłownie na sekundę spojrzał na mnie chcąc chyba zobaczyć jakie emocje panują na mojej twarzy.

-Teraz wydaje mi się bardzo… dziecinny. Głupi wręcz. Pewnie nie spodobał by ci się.

-Nie dowiesz się jeśli mi go nie dasz.

Powoli uniosłam swoją dłoń i położyłam ją na jego. Serce dosłownie podeszło mi do gardła bojąc się co on zrobi. Odrzuci mnie, a może będzie obojętny?

Kiedy poczułam jak splata nasze palce odetchnęłam z ulgą i nie mogłam się powstrzymać, żeby się nie uśmiechnąć.

-Więc jeśli chce to mogę go wziąć?- spytałam podekscytowana jak małe dziecko, które jakby co najmniej zaraz miało dostać największego lizaka na świecie

-Jasne. To dla ciebie.- powiedział, po czym przeniósł na mnie swój wzrok tym razem na dłuższą chwilę

Nie uśmiechnął się ani nic, ale w jego oczach było widać radość.

Uniósł nasze splecione dłonie w górę po czym zbliżył moją dłoń do swojej twarzy i lekko musnął ją swoimi ustami, sprawiając tym samym, że po całym moim ciele rozlała się fala gorąca.

Jak się okazało celem naszej podróży był jego dom.

Gdy tylko się zatrzymaliśmy pierwsze co zrobiłam to wyciągnęłam komórkę i zadzwoniłam do mamy aby poinformować, że wrócę później i uniknąć tym samym kolejnych nudnych rozmów o zaufaniu i tym podobnych rzeczach.

Justin wysiadł z samochodu i obszedł go, po czym znalazł się przy moich drzwiach i otworzył je.

Rzuciłam mu krótkie „Dziękuje” i szybko wyskoczyłam z auta otwierając tylne drzwi. Wzięłam mój prezent, a Justin otworzył mi drzwi do domu. Wniosłam go do środka i postawiłam na kanapie w salonie. Przyglądałam mu się coraz bardziej nie mogąc się doczekać aby już go otworzyć i nareszcie dowiedzieć się co jest w środku.

-Będziesz rozczarowana- powiedział wchodząc do domu i lekko trzaskając drzwiami

-Dlaczego?- spytałam, a w moim głosie dało się wyczuć nutkę smutku

-Ponieważ, to naprawdę nic takiego.- nagle pojawił się tuż obok mnie- Coraz bardziej zaczynam jednak sądzić, że nie powinienem ci tego dawać.

-Przestań. Nie ważne co to, ważne, że od ciebie. Już samo to, że coś mi kupiłeś jest dla mnie bardzo miłe i dziękuje ci za to- pocałowałam go w policzek

Atmosfera między nami zaczynała być coraz mniej napięta.

-O mój boże- prawie, że krzyknęłam kiedy dopiero teraz rozejrzałam się po jego domu- Co to jest?- spytałam przerażona

Nie wiem jak wcześniej mogłam tego nie zauważyć. Wszędzie, dosłownie wszędzie walały się jakieś papiery, opakowania po najróżniejszych ciastkach i chipsach oraz butelki po coli i piwie.

-Impreza?- spytałam, kiedy Justin nagle gdzieś zniknął- Trzeba tu posprzątać- dodałam nie słysząc jego odpowiedzi

Zaczęłam zbierać śmieci, które leżały na podłodze.

-Zostaw to- powiedział ponownie wchodząc do salonu, a w obu rękach trzymając szklanki z sokiem- Chris przyjdzie to posprząta- stwierdził

Spojrzałam na niego zdziwiona.

-A od kiedy to Chris jest twoją sprzątaczką?

-A od kiedy ty nią jesteś?

Poszłam do kuchni i wyrzuciłam papiery, które zebrałam do kosza.

-Wiesz, nie podoba mi się to jak traktujesz Chrisa- powiedziałam kiedy wróciłam do pomieszczenia w którym znajdował się Justina, właśnie włączył TV i rozsiadł się na kanapie o mało strącając mój prezent- To twój przyjaciel, a nie sługa.

Nic nie powiedział. Napił się soku i ponownie przeniósł wzrok na telewizor.

Co się z nim dzisiaj do jasnej cholery działo?

-Wiesz, że musimy porozmawiać- powiedziałam podchodząc do niego

Zestawiłam mój prezent na podłogę tak by mieć miejsce obok Justina.

Wzięłam pilota i ściszyłam telewizor, po czym usiadłam na kanapie.

-Więc co się dzieję?- spytałam spokojnie

-Nic, a co ma się dziać?

Masz szczęście Bieber, że jestem cierpliwa, bo jakbym nie była zginął byś tego dnia już jakieś 172616721 razy.

-Dlaczego taki jesteś? Taki dziwny? Taki niemiły, zdenerwowany?

Westchnął ciężko.

-Przyszłaś do mnie wczoraj czego wcale nie chciałem. Nie chciałem, żebyś widziała mnie w takim stanie i żebyś się denerwowała lub martwiła czy coś. Wkurzyłem się i jeszcze do tego ta akcja dzisiaj. Czemu dosłownie byłaś przylepiona do tego dupka? Kimkolwiek był powinien wiedzieć, że jesteś moją dziewczyną i że powinien trzymać swoje łapy z dala od ciebie.

Już po raz drugi dzisiaj nazwał mnie „swoją dziewczyną” i jak i za pierwszy tak i za drugim razem, gdy usłyszałam to z jego ust po moim ciele przeszły przyjemne dreszcze.

-Przepraszam, wiem nie powinnam, ale on jest tylko kolegą ze szkoły. Nikim więcej- wpatrywał się we mnie, a ja uniosłam głowę i nasze spojrzenia się spotkały- Wierzysz mi?

Patrzył na mnie przez chwilę, po czym chyba pierwszy raz dzisiaj uśmiechnął się.

-Wierzę- to jedno słowo sprawiło, że ja też się uśmiechnęłam i że nagle wszystkie moje zmartwienia odpłynęły, gdzieś daleko

W jednej chwili znalazłam się w jego ramionach. Obejmował mnie tak silne, a zarazem tak delikatnie jakby bał się, że zaraz rozpłynę się w powietrzu.

-Nie rób tego nigdy więcej. Nie krzycz na mnie i nie odpychaj mnie od siebie. Jestem twoją dziewczyną- teraz to ja podkreśliłam te słowa- I chce cię widzieć zawsze, nie ważne w jakim będziesz stanie.

-Wiem, przepraszam. Przepraszam, że na ciebie krzyczałem i za to co zrobiłem dzisiaj też przepraszam. Po prostu jesteś tylko moja, okej. Nie mam zamiaru z nikim się tobą dzielić. Jesteś moja- powtórzył, a już po chwili jego wargi znalazły się na moich

Ujął moją twarz w dłonie i pogłębił pocałunek. Wplotłam palce w jego miękkie włosy, czując, że moje serce jak zwykle bije nienormalnie szybko.

To był nasz moment. Nasza chwila. Nasza idealna chwila.

-Zaczekaj- powiedziałam nagle lekko go od siebie odpychając- Prezent!- krzyknęłam podekscytowana

-No tak… prezent- wzniósł oczy ku górze

Przyciągnęłam karton bliżej siebie i jednym szybkim ruchem odwiązałam wielką kokardę, po czym otworzyłam go.

-O mój boże- uśmiechnęłam się szeroko widząc co jest w środku- To miś- powiedziałam zachwycona i uradowana zaklaskałam w dłonie

*Justin

To był jeden z najlepszych widoków na świecie. Buena zachowywała się w tym momencie jak mała dziewczynka co było urocze. Gdy w końcu dowiedziała się czym jest jej prezent w jej oczach dostrzegłem miliony wesoło tańczących iskierek. Na jej twarzy pojawił się wielki uśmiech i nie potrzebowałem niczego więcej. To oznaczało dla mnie wszystko. Jej uśmiech był dla mnie wszystkim.

*Buena

Siedziałam na kanapie i ani na sekundę nie puszczałam mojego misia. Był ogromny i cholernie mięciutki. Idealny właśnie w taką pogodę jak dziś, żeby po prostu usiąść i wtulić się w niego.

Z jednej strony  było to naprawdę mega słodkie ze strony Justina, a z drugiej cholernie zabawne.

No, bo spójrzcie… taki ktoś jak Justina, który robi tyle złych rzeczy, którego nie raz widziałam z bronią w ręku, który sprzedaje narkotyki kupił swojej dziewczynie misia? Nigdy w życiu nie spodziewałabym się tego po nim, ale to  było właśnie fajne. Naprawdę miło mnie tym zaskoczył.

-Hej, kupiłem ci go po to, żebyś go przytulała kiedy mnie przy tobie nie będzie, a teraz jestem, więc…- udawał, że robi obrażona minę

-Ty nie jesteś taki miękki jak on- stwierdziłam i wystawiłam mu język, po czym się zaśmiałam- Jesteś zazdrosny nawet o miśka?

-Jasne, jestem zazdrosny o każdego komu poświęcasz więcej uwago niż mi- oblizał wargi i zerknął w telewizor

-Muszę go jakoś nazwać- stwierdziłam

-Naprawdę kochanie?- zaśmiał się

-Tak, on musi mieć imię. Najlepiej jakieś krótkie i żeby kojarzyło mi się z tobą

-Seksowny?

-Justin…

-Cholernie seksowny?

-Przestań- rzuciłam w niego poduszką

Spojrzałam najpierw na misia, a potem na Justina i zastanowiłam się przez chwilę.

-Już wiem- prawie, że podskoczyłam ze szczęścia- Biebs.

-Biebs?

-Tak, Biebs. Zdrobnienie od twojego nazwiska. Idealne imię dla misia- ponownie się w niego wtuliłam

-Daj mi go na chwilę- powiedział Justin i już po chwili Biebs był u niego

Przystawił pyszczek misia do swojego ucha.

-Aha….aha…- mówił co chwila- Bardzo ciekawe

Zaczęłam się z niego śmiać.

-Co ty robisz?

-Biebs powiedział, że chce spać- stwierdził, po czym rzucił misia na fotel- Teraz musisz sobie znaleźć kogoś innego do przytulania.

Śmiałam się z niego trzymając się za brzuch i dosłownie tarzając się po całej kanapie.

Pierwszy raz widziałam go takiego. Takiego roześmianego, żartującego. Szkoda, że jego świat, że jego życie nie pozwalało mu na to by był taki zawsze.

-Wiesz, ja zawsze jestem do twojej dyspozycji- zaczął powoli przysuwać się do mnie

Nadal się śmiałam, ale przestałam natychmiast, gdy dłonie Justina znalazły się pod moją bluzką. Przez moje ciało przeszła fala gorąca kiedy naparł na mnie sprawiając tym samym, że leżałam pod nim zupełnie bezbronna. Z  moich ust wydobył się cichy jęk kiedy zaczął składać na mojej szyi gorące pocałunki. Wplotłam palce w jego włosy i odchyliłam głowę. Czułam bijące od niego ciepło, a serce biło mi jak szalone.

Justin spojrzał mi prosto w oczy.

-Boisz się- było to bardziej stwierdzenie niż pytanie

Potakująco kiwnęłam głową.

Westchnął ciężko.

-Ja też- powiedział kompletnie mnie tym zadziwiając

Justin się bał? Czego?

Zszedł ze mnie, wstał podszedł do okna i zacząć się wpatrywać w padający deszcz.

Usiadłam na fotelu i obróciłam się tak by móc na niego patrzeć.

-Czego się boisz Justin?- prawie, że szepnęłam, ale doskonale widziałam, że to usłyszał

Odszedł od okna i powoli zaczął zmierzać w moją stronę.

-Że cię skrzywdzę- usiadł naprzeciwko mnie i zamknął moje dłonie  w swoich

W jego oczach dostrzegłam coś czego nigdy wcześniej u niego nie widziałam.

Był w nich strach. Strach, ból i smutek, a ja kompletnie nie wiedziałam dlaczego. Byłam zdezorientowana. Czy to przeze mnie?

-To nie tak, że ci nie ufam. Chce to z tobą zrobić. Chce żebyś był tym pierwszy, ale…- westchnęłam głęboko

Wstałam z fotela i usiadłam na kolanach Justina wtulając się w niego.

-Kiedy mieszkałam w Nowym Jorku miałam chłopaka. To był mój pierwszy poważny związek. Byliśmy ze sobą 3 miesiące. Może nie jest to jakiś długi okres czasu, ale ja czułam, że to naprawdę ten jedyny jak się potem okazało nie był nim. Zmarnowałam całe 3 miesiące życia przy człowieku, któremu chodziło tylko i wyłącznie o seks.

Justin cały czas jeździł opuszkami palców po moich plecach jakby chciał dodać mi tym otuchy.

Przygryzłam dolną wargę i chwyciłam go za dłoń przygotowując się na dalszą część tej opowieści.

-Pewnego dnia zaprosił mnie do siebie do domu. Powiedział, że będzie miło. Oglądaliśmy film i piliśmy wino, a po paru chwilach wylądowaliśmy w jego łóżku. Nie byłam gotowa. Nie chciałam tego robić. Powiedziałam mu to. Odpowiedział, że nie ma zamiaru czekać i, że jeśli w tej chwili tego z nim nie zrobię to mogę o nim zapomnieć.

Po moim policzku spłynęła jedna łza, która natychmiast wytarłam.

Przymknęłam oczy i wtuliłam się w klatę piersiową Justina, a on otoczył mnie swoimi silnymi ramionami i to wystarczyło bym poczuła się całkowicie bezpieczna.

-Pieprzony dupek. Przecież wiesz, że nigdy bym ci tego nie zrobił- jedną dłonią zaczął głaskać mnie po włosach

-Wiem to Justin. Naprawdę to wiem i ufam ci, ale to i tak trudne dla mnie.

Zapadła chwila ciszy.

Uniosłam głowę tak by moja twarz była naprzeciwko jego. Dłonią delikatnie pogładziłam jego policzek.

-Muszę wiedzieć dlaczego boisz się, że mnie skrzywdzisz- powiedziałam- Chce żebyś teraz ty opowiedział mi…- jego źrenice natychmiast się powiększyły i czułam jak szybko zaczyna bić jego serce

-Nie mogę

-Justin, proszę. Nie chce żebyśmy mieli przed sobą tajemnicę. Ja jestem szczera w stosunku do ciebie i proszę żebyś ty też bym. Ja opowiedziałam swoją historię teraz czas na ciebie.

Ciężko przełknął ślinę.

-Twoja historia w porównaniu do mojej to bajka- wbił wzrok w podłogę

Lekko zsunął mnie ze swoich kolan. Siedziałam obok niego i czekałam.

-Naprawdę nie chce to tego wracać. To był jeden z największych błędów jaki w życiu popełniłem, chce zapomnieć.

-Justin, proszę.

Spojrzał na mnie z przerażeniem wymalowanym na twarzy.

-Naprawdę chcesz wiedzieć?

Pokiwałam głową na znak, że chce.

Złożył ręce jak do modlitwy i głośno wypuścił powietrze z płuc.

*Justin

Nie byłem zły, że chciała wiedzieć. Miała do tego pełne prawo, a ja sądząc, że uda mi się przed tym uciec byłem cholernie głupi. Prawda jest taka, że nigdy nie ucieknę przed swoją przeszłością. Tak wiele złego wydarzyło się w moim życiu, podjąłem tyle złych decyzji i zrobiłem tyle głupot.

Jeszcze nigdy nikomu o tym nie opowiadałem. 

Obiecałem sobie, że zapomnę o tej sprawię i nigdy w życiu nie będę do tego wracał, ale Buena powinna wiedzieć.

Byłem przygotowany na to, że w tym momencie to może być koniec. Jeśli usłyszy to co zaraz powiem naprawdę nie zdziwię się jeśli mnie zostawi.

*Buena

Siedziałam cicho i czekałam nie chcąc go poganiać i coraz bardziej bojąc się co ma mi do powiedzenia.

Nagle zbliżył się do mnie i wpił się w moje usta. Ujął moją twarz w dłonie i całował mnie tak zachłannie jakby od tego zależało jego życie. Wplotłam palce w jego włosy i odwzajemniłam pocałunek jednocześnie przyciągając go bliżej. 

-Już więcej mogę nie mieć okazji by to zrobić- szepnął, gdy w końcu oderwał się ode mnie

Nie miałam pojęcia o czym mówi.

-To było 2 lata temu- zaczął, a ja jak na zawołanie całą swoją uwagę skupiłam na nim i słuchałam uważnie- Tej nocy ja i chłopaki postanowiliśmy zapomnieć o wszystkim i po prostu się zabawić. Poszliśmy do klubu, tańczyliśmy, piliśmy. Było tam mnóstwo dziewczyn, ale ja skupiłem swoją uwagę tylko na jednej. Przez cały ten czas obserwowałem blondynkę, która siedziała przy barze i piła drinka. W końcu postanowiłem do niej podejść i zagadać. Byłem pijany, ale nie aż tak by nic nie pamiętać. Pamiętam prawie wszystko z tej cholernej nocy. Rozmawialiśmy, a po paru minutach wyszliśmy na zewnątrz, mówiła, że musi już wracać do domu. Zaproponowałem, że ją odwiozę. Była pijana, nie aż tak bardzo jak ja, ale była więc zgodziła się. Otworzyłem tylne drzwi i wepchnąłem ją do środka, wsiadłem tuż za nią, a ona wydawała się być zdezorientowana. Zacząłem ją całować, nie opierała się, ale gdy siłą zdjąłem jej bluzkę zaczęła krzyczeć.

Moje serce biło jak szalone, a nogi miałam jak z waty. Chciałam coś powiedzieć, ale nie przerywałam mu.

-Płakała i błagała mnie żebym ją zostawił. Zaczęła się wyrywać.- ukrył twarz w dłoniach- Uderzyłem ją- jego głos się załamał- Nagle nie wiem skąd pojawił się Ryan i Chris. Zdążyli w ostatniej chwili. Wyciągnęli mnie z samochodu, a ja cały czas się wyrywałem, mówili żebym się uspokoił. Krzyczałem na nich i na tą dziewczynę, potem wszystko działo się tak szybko... ja po prostu... wyciągnąłem pistolet i strzeliłem w jej stronę.

Serce dosłownie podeszło mi do gardła.
Siedziałam i wpatrywałam się w niego próbując zatrzymać łzy, które zebrały się w moich oczach. 

-Justin...- mój głos był słabszy niż myślałam- Ty chyba nie...- nie mogłam wydobyć z siebie tych słów
To po prostu nie przechodziło mi przez gardło.
-Nie zabiłem jej jeśli oto ci chodzi. Trafiłem ją w ramię. To było tylko draśnięcie.
Ciężko przełknęłam ślinę.

-C-Co było dalej?- spytałam cicho drżącym głosem

-Chłopaki natychmiast odwieźli mnie do domu, a Ryan i Chris zajęli się tą dziewczyną. Pomogli jej i ostrzegli, że jeśli komukolwiek powie o tym co wydarzyło się tej nocy to tego pożałuję. Podobno od tego czasu zamknęła się w sobie. Nie rozmawiała z nikim i przestała chodzić do szkoły, a parę dni później wyjechała z St. John's.- westchnął ciężko przenosząc na mnie swój wzrok

W jego oczach było widać wiele emocji, ale tym co było widać najbardziej był strach. Wpatrywał się we mnie błagalnym wzrokiem jakby mówił "Nie odchodź proszę".
Świat zawirował mi przed oczami, gdy jego słowa powoli zaczęły do mnie docierać.

Nie mogłam się ruszyć, nie mogłam mówić, nie mogłam zrobić kompletnie nic. Byłam sparaliżowana.

Siedziałam po prostu z kamienną twarzą, tak jakby świat nagle się zatrzymał.
Mój chłopak właśnie powiedział mi, że kiedyś prawię zgwałcił i zabił jakąś dziewczynę.
"To tylko sen Buena" usłyszałam w swojej głowię "To na pewno tylko zły sen, a ty zaraz się z niego obudzisz"
Westchnęłam ciężko, przymknęłam oczy i ukryłam twarz w dłoniach chcąc wierzyć, że głos w mojej głowię ma rację.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Chciałam wam podziękować za najwspanialsze na świecie komentarze pod rozdziałem 35. Czytałam je milion razy i za każdym miałam łzy w oczach. Nawet nie wiecie ile motywacji i weny mi to dało. Jesteście wspaniali ♥

Jakbyście chcieli o coś zapytać lub mielibyście jakieś uwagi co do opowiadania, albo po prostu chcieli ze mną popisać czy cokolwiek to się nie krępujcie i wbijajcie na mojego twittera https://twitter.com/damnbiebss lub na aska http://ask.fm/Swaggie385 ;)

Dziękuje ♥