Rozdział 35

Oczywiście było tak jak myślałam.

Nie obyło się bez miliona pytań i 2 godzinnego kazania na temat tego, że mam więcej tak nie znikać i że mam odbierać komórkę... bla...bla...bla

Najbardziej zadowolona byłam z tego, że udało mi się ubłagać mamę, żeby o niczym nie mówiła tacie. Naprawdę ledwo się zgodziła, ale jednak... udało mi się i byłam z tego powodu bardzo szczęśliwa, ponieważ oznaczało to mniej kłopotów.

Gdy wreszcie wróciłam do domu tego "dziwnego" dnia w którym nie raz znalazłam się w sytuacji w której mogłam zginąć, powiedziałam mamię, że po prostu byłam u koleżanki, bo musiałyśmy zrobić projekt do szkoły. Zazwyczaj mówiła tylko żebym więcej tak nie robiła i następnym razem informowała, że wrócę później, ale tym razem było inaczej.

Zaczęła zadawać mi milion pytań i była jeszcze bardziej zdenerwowana niż zwykle...zaczęła coś podejrzewać. Podejrzewać, że kłamię.

Dlatego też następnego dnia, gdy tylko wróciłam ze szkoły postanowiłam wcielić w życie swój mały plan na, że tak powiem "uśpienie czujności mojej mamy".

-Mamo- krzyknęłam, gdy tylko przekroczyłam próg domu-Jestem.

Zdjęłam buty i weszłam do salonu, gdzie siedziała moja mama i czytała jakąś gazetę.

-Hej. Jak było w szkole?- standardowe pytanie

-Dobrze- i standardowa odpowiedź

Wzięłam głęboki oddech.

-Skoro wróciłaś, więc jest już po 14:00. Nie wiedziałam, że tak późno- powiedziała i odłożyła czasopismo- Muszę się wziąć za obiad.

-Nie- niemal, że wrzasnęłam- Dzisiaj nie musisz nic robić. Po prostu siedź, odpoczywaj, czytaj czy cokolwiek. Ja zrobię obiad, a potem trochę tu posprzątam- szeroko się uśmiechnęłam

Patrzyła na mnie zdziwiona.

-Stało się coś? Przecież nie dałam ci żadnej kary ani nic- zaśmiała się- Więc o co chodzi?

-O to, że jesteś moją mamą i też potrzebujesz chwili dla siebie. Wiesz, co... możesz w tym czasie nawet gdzieś sobie wyjść... na spacer... no wiesz...

-Buena... zaczynam coraz bardziej podejrzewać, że coś jest nie tak- nie spuszczała ze mnie wzroku- Usiądź- powiedziała przyjaźnie i poklepała na kanapie miejsce obok siebie

Niechętnie usiadłam obok niej czując, że z tej rozmowy nie wyjdzie nic dobrego.

-Wczoraj wcale nie byłaś u koleżanki, prawda?

Przygryzłam wargę i spuściłam głowę wbijając wzrok w podłogę.

"Powinnaś się już nauczyć Buena, że prawda zawsze wyjdzie na jaw"- mówił głos w mojej głowię

-Tak- mruknęłam cicho

-Byłaś z nim?

-Z kim?- od razu się ożywiłam

-Z tym chłopakiem, który wtedy ci pomógł, gdy bolała cię noga. Justin, tak?

Moje źrenice momentalnie się powiększyły, a moje serce zaczęło bić tak szybko, że miałam wrażenie, że zaraz wyleci mi z piersi.

Cholera! Wiedziałam, że coś podejrzewa, ale nie wiedziałam, że aż tak. To znaczy nie wiedziałam, że ona wie...ugh... cholera!

-Buena, chyba nie myślałaś, że nic nie wiem. Przecież było słychać jak krzyknął, że cię kocha- moje policzki płonęły- Było widać, że to nie tylko twój kolega...

-Mamo, przestań... to moja sprawa.

-Tak, oczywiście. Ja nie mam zamiaru się wtrącać. Po prostu zastanawiam się po co te wszystkie kłamstwa.

Patrzyła na mnie, a w jej oczach widziałam rozczarowanie i ból.

Zawsze o wszystkim jej mówiłam. Kiedyś nie miałam przed nią absolutnie żadnych tajemnic, ale teraz... po prostu musiałam. To nie było zależne ode mnie. Musiałam kłamać.

Przecież gdybym powiedziała jej kim jest Justin i co dzieje się w moim życiu odkąd go poznałam już nigdy więcej nie pozwoliłaby mi się z nim spotkać, a tego bym nie przeżyła.

-Nie zrozumiesz-szepnęłam tak, że tego nie usłyszała- Przepraszam- powiedziałam już nieco głośniej- Po prostu przepraszam, okej. Nie rozmawiajmy o tym.

Szybko wstałam z kanapy, weszłam do kuchni i zabrałam się za przygotowywanie obiadu.

Minęły 2 dni.
Od całego zamieszania z wybuchem i z Jay'em ani razu nie widziałam się z Justinem. Po prostu go nie było. Tak jakby zniknął. Tak jakby zapadł się pod ziemię.
Dlatego od razu, gdy tylko wróciłam ze szkoły, szybko coś zjadłam po czym postanowiłam iść do jego domu z nadzieją, że go tam zastanę.
-Gdzie idziesz?- głos mamy dotarł do moich uszu, gdy właśnie kończyłam zakładać trampki
Przełknęłam ślinę.
-Do Justina- skoro i tak już wie, że się z nim spotykam nie mam powodu by ją okłamywać.
Zapadła cisza.
Mama wyszła z salonu. Zobaczyłam wilki uśmiech na jej twarzy.
-Widzisz... to nie takie trudne. Nie można było tak od początku?- zaśmiała się- Tylko nie wracaj zbyt późno.
Uśmiechnęłam się do niej po czym opuściłam dom.
Weszłam na chodnik i już po paru krokach dostrzegłam znajomą postać, która szła tuż przede mną.
-Chris?- zawołałam z uśmiechem na twarzy
Dawno się z nim nie widziałam i nie zaprzeczam, że trochę się stęskniłam.
-Chris!- powtórzyłam głośniej kiedy chłopak nijak nie zareagował i nadal szedł przed siebie
-Ej, Chris- dogoniłam go i chwyciłam go za rękę zmuszając by obrócił się w moją stronę
-O, Buena!- udawał zaskoczonego- Co ty tu robisz?
-Pytanie brzmi czemu przede mną uciekasz?- skrzyżowałam ręce na piersi i udawałam, że jestem na niego bardzo zła
Prawda jest taka, że nie mogłabym się gniewać na Chrisa.
-Ja?- zakłopotany podrapał się po karku- Wcale nie uciekam. Po prostu...- unikał mojego wzroku- Spieszę się.
-Czyżby?- mruknęłam pod nosem
Od razu było widać, że coś kręci.
-Nie widziałeś może Justina? Od 3 dni nie daje znaku życia. Martwię się.
-Nie widziałem. Nic nie wiem- odpowiedział natychmiast
Zmarszczyłam brwi.
-Właśnie...- zaczęłam powoli- Właśnie do niego idę...
-Nie!- krzyknął o mało doprowadzając mnie tym do zawału- To znaczy...- zaczął już spokojniej
Chris cały czas rozglądał się na wszystkie strony.
-Okej Chris. Wiem, że coś jest nie tak. Mów co się dzieje.
-Nie mogę. Justin po prostu na razie chce pobyć trochę sam.
-Czyli jest w domu?
Chłopak milczał.
-Chris ja i tak tam pójdę...
-Buena, naprawdę nie możesz. Justin kazał pilnować, żeby nikt do niego nie przychodził.
-Nawet ja?
-Zwłaszcza ty- sądząc po jego minie na pewno nie chciał tego powiedzieć
-Przepraszam. Naprawdę nie możesz do niego iść. Wszystko jest w porządku. Nie martw się.
-Wiesz, że mówiąc, że mam do niego nie iść sprawiasz, że myślę, że jednak powinnam iść, a mówiąc żebym się nie martwiła sprawiasz, że właśnie się martwię.

Szłam w stronę domu Justina nie zwracając uwagi na Chrisa, który nie zamknął się ani na chwilę cały czas przekonując mnie żebym po prostu się zawróciła i poszła do domu, ale nic z tego.
Musiałam się dowiedzieć dlaczego Justin nie chce się z nikim widzieć, a jak to powiedział Chris "zwłaszcza ze mną"
-On mnie zabije- panikował kiedy znaleźliśmy się pod drzwiami domu Justina
Uniosłam oczy ku górze słysząc to już po raz 10 w przeciągu 5 minut.
Nie pukając nawet i nie czekając czy Justin mi otworzy po prostu pchnęłam drzwi i weszłam do środka.
Na dole nikogo nie było. Oprócz okropnego bałaganu, który rzucał się w oczy jako pierwszy kiedy tylko się tu wchodziło.
-Zrobiliście tu jakąś imprezę czy co?- spytałam rozglądając się po salonie gdzie były rozrzucone puszki po piwie i paczki po chipsach
-Gdzie on jest?- zwróciłam się do Chrisa, który cały czas stał przy wejściu
Jego mina była taka jakby bał się, że zaraz skądś wyskoczy Justin z bronią i go zastrzeli.
-On będzie zły... bardzo zły.- ciężko przełknął ślinę
-Ugh... Chris... po prostu mi powiedz gdzie on jest.
Podeszłam do niego.
-Pewnie na górze w pokoju. Praktycznie z niego nie wychodzi.
Nie czekając ani chwili zaczęłam wchodzić, a raczej wbiegać po schodach.
Coraz bardziej miałam przeczucie, że zdarzy się coś złego.
-Justin- powiedziałam pukając do drzwi sypialni
Chris miał minę jakby właśnie mówił "Zwariowałaś? Zabijesz nas!"
Nic. Cisza. Nie odzywał się.
Spróbowałam jeszcze raz.
-Justin... słyszysz mnie?- mówiłam łagodnie
Słyszałam jak zaczyna chodzić po pokoju.
-Słyszę cię do jasnej cholery!- wrzasnął tak, że aż podskoczyłam- Mówiłem ci Chris, że nie chce się z nikim widzieć!
-Wiem, przeprasza. Próbowałem ją zatrzymać, ale...
-Niczego kurwa nie umiesz porządnie zrobić!
Szczerze? Trochę się bałam.
Nigdy nie słyszałam żeby jego głos miał w sobie tyle złości.
-Justin- zaczęłam znowu- Powiesz mi co się stało? Proszę.
-Kurwa! Nie słyszałaś?! Nie chce się z nikim widzieć!
Przygryzłam dolną wargę.
-Co mu jest?- szepnęłam do Chrisa
-Nic jej nie mów!- krzyknął ponownie
W tym momencie nie wytrzymałam.
-Justin do jasnej cholery! Przyszłam tu, bo od 3 dni nie dajesz znaku życia. Nie wiedziałam kompletnie co się z tobą dzieję i czy jeszcze żyjesz. Nie mogłam spać po nocach zastawiając się czy nie wpakowałeś się w jakieś kłopoty, a gdy już tu jestem ty tak po prostu mnie stąd wywalasz? Otwórz te cholerne drzwi!- krzyknęłam i kopnęłam w nie najmocniej jak tylko umiałam
-Nic mi nie jest- warknął
-Gdyby rzeczywiście tak było wyszedł byś i porozmawiał ze mną. Po prostu otwórz drzwi! Słyszysz! Justin, otwórz je natychmiast!
Nie ukrywam, że byłam zdziwiona kiedy drzwi nagle się otworzyły i stanął w nich Justin.
Drżącą dłonią zakryłam usta, a moje oczy zrobiły się szkliste. Nogi się pode mną ugięły i nie byłam pewna jak długo dam radę jeszcze stać.
Justin był w samych spodniach. Nie miał na sobie koszulki przez co widziałam cały jego tors i to co się na nim znajdowało. Mianowicie cały jego brzuch był w siniakach tak jak i twarz. Miał także rozciętą wargę i wielkie rozcięcie tuż nad okiem.
To wszystko wyglądało okropnie.
Ciężko przełknęłam ślinę kompletnie nie wiedząc co teraz zrobić.
-Zadowolona!- krzyknął mi prosto w twarz- To chciałaś zobaczyć! Jesteś kurwa szczęśliwa?!- w moich oczach zbierało się coraz więcej łez- Więc teraz już możesz stąd wyjść.
Po tych słowach zszedł na dół, a ja wiedziałam, że jak najszybciej muszę się ocknąć iść za nim i z nim porozmawiać.
-Wszystko w porządku?- spytał Chris kładąc mi dłoń na ramieniu
Tylko lekko skinęłam głową, po czym odwróciłam się i powędrowałam za Justinem, a Chris tuż za mną.
Gdy zeszliśmy na dół od razu dostrzegłam Justina w salonie. Siedział z dłońmi złożonymi jak do modlitwy i wpatrywał się w jakiś punkt.
Zacisnęłam dłonie i wzięłam głęboki oddech przygotowując się na to, że zaraz miałam do niego podejść.
Chris cały czas stał za mną i szeptał, że najlepiej by było gdybym już poszła i wróciła tu za kilka dni, ale ja nie zamierzałam się poddać... na pewno nie w tym momencie.
Pewnym krokiem podeszłam do Justina. Nawet nie drgnął, gdy zajęłam miejsce tuż obok niego.
Chwilę się w niego wpatrywałam szukając odpowiednich słów.
Ze zdenerwowania cały czas przygryzałam dolną wargę.
Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam mówić.
-Justin...- chciałam to powiedzieć noramlnie, a wyszedł z tego szept
Spróbowałam jeszcze raz.
-Justin słuchaj... przyszłam tu, bo się o ciebie cholernie martwię. Nie wiem dlaczego jesteś zły i krzyczysz na mnie...
Nie dał mi dokończyć.
-Nie wiesz?!- znów zaczął krzyczeć- Nie wiesz kurwa?! Masz problemy ze słuchem czy jak? Chyba ci mówiłem, że nie mam ochoty się z nikim widzieć! Nie rozumiesz?! Po prostu stąd wyjdź!
Postanowiłam to zignorować.
-Byłeś z tym u lekarza?
Na jego twarz wkradł się dziwny uśmiech.
-Śmieszna jesteś- spojrzał na mnie jakbym kompletnie zwariowała
-Ona ma rację Justin- Chris po raz pierwszy się odezwał- Powinieneś iść.
-O co wam kurwa chodzi?! Jesteście moimi pieprzonymi rodzicami, że cały czas mówicie mi co mam robić?!
Byłam więcej niż przerażona.
Nigdy w życiu nie widziałam go w takim stanie.
Oddychał ciężko i ani na chwilę nie przestawał krzyczeć.
Zaczynałam się go bać... naprawdę.
Niepewnie przysunęłam swoją dłoń do jego twarzy i delikatnie opuszkami palców przejechałam po jego rozciętej wardze.
Natychmiast złapał mnie za nadgarstek i ścisnął go tak mocno, że aż pisnęłam.
Przybliżył swoją twarz do mojej i z nienawiścią spojrzał wprost w moje oczy.
-No dotykaj mnie- wysyczał
Jego dłoń jeszcze mocniej zacisnęła się na moim nadgarstku.
-Justin- jęknęłam- Proszę...- z moich oczu zaczęły lecieć łzy- Zostaw...- szepnęłam
Gdy wreszcie mnie puścił wybuchłam płaczem
Szybko wstałam z kanapy i jak najszybciej skierowałam się w stronę wyjścia.
Świerze powietrze uderzyło we mnie. Głęboko wciągnęłam je do płuc.
Nawet nie zauważyłam, że stoję w miejscu. Moje nogi odmówiły posłuszeństwa.
-Buena- usłyszałam głos, a już za chwilę byłam przytulana przez Chrisa
Wtuliłam się w niego mocno, a on opuszkami palców jeździł po moich plecach.
-Cicho... już dobrze. Nie płacz.- uspokajał mnie, ale naprawdę niewiele to dawało

Nie wiem dokładnie ile czasu stałam tak wtulona w Chrisa, ale wiem na pewno, że bardzo długo.
Chris zaproponował, że odprowadzi mnie do domu.
Musiałam się dowiedzieć co stało się Justinowi.
-Powiesz mi kto mu to zrobił...?
Westchnął ciężko.
-Chaz, za to, że Justin zabił Jaya.
Zapadła chwila ciszy.
-Dlaczego? Dlaczego on dzisiaj taki był?
-Widzisz... wiesz czego Justin nienawidzi najbardziej na świecie?
Pokręciłam przecząco głową.
-Przyznawać się do porażki. Dlatego nie chciał żeby ktoś go zobaczył. Nie chciał pokazywać, że dał się pobić, że przegrał. Powiedział wczoraj "Jeśli nawet siebie nie potrafię obronić to jak mam obronić ją?" uwierz mi, że on bardzo się o ciebie martwi. Obwinia się. Justina czasami naprawdę nie łatwo zrozumieć. Ma trudny i ciężko charakter. No cóż, ale taki już jest od wielu lat i raczej już się nie zmieni.
-Musisz naprawdę długo go znać, że wiesz o nim tak dużo- lekko się uśmiechnęłam
-Znam go już jakieś 6 lat. Jest dla mnie kimś więcej niż tylko kumplem... jest dla mnie jak brat. Nie raz uratował mój tyłek- zaśmiał się- Uratował mi życie. Gdyby nie on nie byłoby mnie tutaj.
-Skoro jesteście jak bracia, więc... dlaczego on tak często krzyczy na ciebie?
-Bo widzisz... Justin ma to do siebie, że najczęściej rani tych których najmocniej kocha. Po prostu ważni dla niego ludzie troszczą się o niego, a on tego nie chce. Uważa, że jest bogiem i że sam ze wszystkim sobie poradzi. Więc kiedy odniesie porażkę... zachowuje się tak jak dziś.
-Nie chce, żeby tak było. Nie chce cały czas się z nim kłócić.
-Masz na niego wpływ jak nikt inny. Może uda ci się coś z tym zrobić. Kiedy już się uspokoi pogadaj z nim. Może on się zmieni... dla ciebie. Naprawdę nigdy w życiu na nikim nie zależało mu tak jak na tobie.
Uśmiechnęłam się.
-Chris dziękuje ci za wszystko- powiedziałam i mocno go przytuliłam
-Nie ma za co. Wszystko się ułoży. Zobaczysz- szepnął i jeszcze mocniej przycisnął mnie do siebie
-Mam nadzieję- westchnęłam
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jooł

UWAGA! Teraz będzie ogłoszenie.
Wiecie jak to zaczęło wyglądać? Dokładnie tak:
Jest nowy rozdział, wchodzicie, czytacie, nie komentujecie, a jeśli komentujecie to jest to coś w stylu "Super. czekam na nn" po czym idziecie na mojego aska pytać kiedy będzie kolejny rozdział.
Serio ludzie? Serio?
Może z waszej perspektywy to wygląda fajnie, ale z mojej ani trochę.
NIE JESTEM MASZYNĄ DO PISANIA, OK

Wracając jeszcze do waszych "komentarzy" o ile w ogóle to tak można nazwać.
Ostatnio najczęściej widzę komentarze typu "Super, czekam na nn", "Kocham to", "ajksbnajhsajksn" albo " :) "
Jeśli macie pisać coś takiego to ja bardzo dziękuje, ale lepiej nie piszcie wcale.
Dla mnie ilość komentarzy naprawdę nie jest ważna. Nie ważna jest ilość, ale jakoś, a wasze komentarze tej jakości nie mają.
Totalnie to olewacie. Piszecie komentarz na odwal i szczęśliwi czekacie sobie na kolejny rozdział.
A jak ja mam go napisać?
Wiecie co... kiedy nie miałam weny zawsze czytałam sobie wasze komentarze i to mi naprawdę pomagało, a teraz...? Co ja mam czytać? Jakieś minki czy może "ajsbajhhbsjha"?
I skąd mam widzieć czy rozdział wam się podobał czy nie? Co wam się w nim najbardziej podobało? Czy ja pisze dobrze czy może mam nad czymś popracować? Może jest za mało akcji, a może coś wam się nie podoba... nie wiem... cokolwiek.
To tyle...
Bardzo was proszę o zastanowienie się nad tym :))
A jeśli macie jakieś pytania (inne niż "kiedy nn?") to zapraszam http://ask.fm/Swaggie385 pytajcie.
Dziękuje.