Rozdział 19

Szczerze mówiąc na początku nie chciałam iść na tą imprezę. Myślałam o tym co powiedział mi Chris. Żebym lepiej nie zbliżała się do Jake'a. Więc pomyślałam że lepiej będzie jeśli nie pójdę.
Potem jednak postanowiłam iść. Obiecałam sobie że będę uważać. Pomyślałam że to dobry pomysł jeśli chodź na chwilę oderwę się od tego wszystkiego, wyluzuje i "zaszaleje" jak to Stella często mi mówiła....
Mój plan jednak legł w gruzach tak szybko jak się pojawił kiedy przypomniałam sobie że przecież Chris mnie pilnuje. Nie było nawet najmniejszej szansy żebym dała radę jakoś się wymknąć.
Coraz bardziej tęskniłam za Justinem. Tak cholernie mi go brakowało. Wyobrażałam sobie kiedy wróci i kiedy go zobaczę. Przytulę się do niego mocno i już nigdy w życiu go nigdzie nie puszczę. Jeśli następnym razem będzie chciał gdzieś jechać to jadę razem z nim. Wcale nie żartuje...
Leniwie otworzyłam oczy i podniosłam się do pozycji siedzącej.
Spojrzałam za okno i zobaczyłam słońce. Nie byłoby oczywiście w tym nic dziwnego gdyby nie to że w St.John's słońce świeci 5 razy wciągu roku, a może i nawet mniej.
Uśmiechnęłam się i przeniosłam wzrok na swój pokój.
-Chris!- wrzasnęłam kiedy zobaczyłam chłopaka siedzącego na krześle przy biurku
W ręku trzymał opakowanie moich ulubionych ciastek.
-Kto ci to dał?!- powiedziałam zrywając się z łóżka i podchodząc do niego
-Twoja mama- uśmiechnął się- Ona chyba mnie lubi...
To akurat była prawda. Moja mama polubiła Chrisa, a co dziwniejsze mój tata chyba też....
Wyrwałam chłopakowi ciastka z ręki.
-Cholera! W ogóle to czemu moja mama cię tu wpuściła...?!
-Buena... -przerwał mi
-Nie teraz. Teraz jakbyś nie zauważył wściekam się, więc mi nie przeszkadzaj.  Zaraz, zaraz...- spojrzałam na Donaco, który dumnie przechadzał się po pokoju z ciastkiem w pyszczku
Spojrzałam na Chrisa wzrokiem, który mówił "Zaraz cię zabije"
-Dałeś psu moje ulubione ciastka?- syknęłam przez zaciśnięte zęby
-Tylko jedno...
-Tylko jedno?!
-Buena...- znów mi przerwał
-Jeszcze nie skończyłam...
-Wiesz jaki dzisiaj jest dzień..?- zapytał
Patrzyłam na niego dziwnie.
-Niedziela- powiedziałam jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie
-Taaaakkk...- powiedział i patrzył na mnie
Minęło chyba z 5 minut zanim zorientowałam się o co mu chodzi.
-O mój Boże!!! Chris!- krzyknęłam i przytuliłam się do chłopaka
Spojrzałam w stronę łóżka po czym weszłam na nie i zaczęłam skakać.
Chłopak śmiejąc się podszedł do mnie.
-Niedziela...niedziela.... to już dzisiaj!- krzyczałam jak wariatka
Wiem że w tym momencie zachowywałam się jak dziecko. Nie moja wina że chyba nigdy w życiu nie byłam tak szczęśliwa jak w tej chwili.
Chris stanął przy łóżku i odwrócił się tyłem.
-Wskakuj- powiedział, a ja bez wahania weszłam mu na barana
Kiedy przez te 3 dni mnie pilnował cały czas gdzieś chodziliśmy. Chris nie chciał po prostu żebym siedziała w domu i całymi i godzinami zamartwiała się czy u Justina wszystko w porządku. Czasami zabierał mnie na naprawdę długie spacery, więc kiedy bolały mnie już nogi nosił mnie na barana.
-Tylko się nie kręć- nakazałam
Nie mam pojęcia po co to powiedziałam. Jakbym nie wiedziała że zrobi on zupełnie odwrotnie.
-Nieee! Chris ! Przestań !- śmiałam się i krzyczałam kiedy chłopak kręcił się w okół własnej osi
Gdy się zatrzymał od razu zeskoczyłam z jego pleców i próbowałam złapać równowagę.
-Ale wiesz że i tak zobaczysz go dopiero jutro- powiedział odwracając się do mnie
-Niby czemu?- zapytałam oburzona
-On na pewno wróci dzisiaj późno. Ty będziesz już wtedy spała...
Założymy się?
-Buena... znam ten wzrok. Co ty knujesz?
-Ja?- spytałam udając że nie wiem o czym on mówi- Kompletnie nic...

-Dziękuje że się mną zajmowałeś- powiedziałam wtulona w chłopaka
-Nie ma za co. Dziwię się że ze mną wytrzymałaś- zaśmiał się
-To ja się dziwie że ty wytrzymałeś ze mną- uśmiechnęłam się i odsunęłam od niego
-Do widzenia- powiedział Chris do mojej mamy, która cały czas krzątała się po domu jakby czegoś szukała
-Do widzenia- zatrzymała się na chwilę, spojrzała na niego i uśmiechnęła się
Otworzyłam mu drzwi, a on opuścił mój dom.
Od razu odwróciłam się z zamiarem pójścia na górę do swojego pokoju, ale zatrzymał mnie głos mamy.
-Fajny ten twój Chris
Stanęłam i analizowałam sobie te słowa. Zaraz, zaraz... Fajny. Ten. TWÓJ. Chris.?
Czy moja mama właśnie powiedziała że... że co??!
-Mamoo...- powiedziałam i wzniosłam oczy ku górze- To jest tylko mój kolega- syknęłam przez zaciśnięte zęby
-Jasne- powiedziała i śmiejąc się weszła do kuchni
Jak dziecko.

Zaczęłam od oglądania telewizji, ale ta czynność znudziła mi się po jakiś 5 minutach. Potem włączyłam laptopa i popisałam chwilę ze Stellą. Zapytałam przy okazji czy nie wie skąd Jake ma mój numer. Cieszyłam się że przynajmniej nie próbuje mi wcisnąć kitu że to nie ona mu go dała. To przecież było oczywiste że ma ten numer od niej. Stella zrobiłaby chyba wszystko żeby przypodobać się temu chłopakowi.
Gdy wyłączyłam laptopa postanowiłam się trochę pouczyć. Jednak i to nie zajęło mnie na dłuższy czas.
Potem chciałam pobawić się z Donaco, ale nigdzie nie mogłam go znaleźć.
Chodziłam po pokoju w te i we wte nie mając co ze sobą zrobić.
Spojrzałam na zegarek- 22:00
Zatrzymałam się na chwilę, po czym chwyciłam ciepła bluzę i zeszłam na dół.
-Zaraz wracam- rzuciłam tylko nawet się nie zatrzymując i nie patrząc w stronę salonu gdzie siedzieli moi rodzice
Po prostu zeszłam po schodach, szybko przeszłam przez korytarz, po czym opuściłam dom.

Naprawdę nie mogłam już wytrzymać. Nie widziałam go tylko 3 dni, a czułam się jakbym nie widziała go co najmniej miesiąc.
Tak bardzo brakowało mi jego głosu. Jego pięknych czekoladowych oczu. Jego ramion w których kiedy mnie zamykał czułam się najbezpieczniejszą osobą na świecie.
Uśmiechnęłam się sama do siebie kiedy oczami mojej wyobraźni widziałam uśmiechniętego Justina.
Chyba jeszcze nigdy ten "długi chodnik" na którego końcu znajdował się dom chłopaka nie był aż tak długi. Tak, może to brzmi kompletnie bez sensu, ale tak właśnie było. Zdawało mi się że szłam już jakąś godzinę  chodź tak naprawdę od mojego domu do domu Justina można dojść w niecałe 20 minut.
Byłam w połowie. Wiem, bo własnie mijałam TEN zaułek. Tak właściwie to miałam zamiar go minąć, gdyby nie to że usłyszałam że dochodzi z niego ten głos, który tak dobrze znam i za którym tak bardzo tęskniłam.
-O co ci do jasnej cholery chodzi?!- krzyknął
Było słychać że jest zdenerwowany. Naprawdę bardzo, bardzo zdenerwowany.
Zbliżyłam się, aby lepiej go słyszeć. Ukryłam się za ścianą budynku.

*Justin
Dopiero co wróciłem, a James już wkurwia mnie tak bardzo że mam ochotę go zabić.
-Pewnie się za nią stęskniłeś- powiedział, a na jego twarzy pojawił się chytry uśmiech
Obok mnie stał Chris i Ryan, a za mną jeszcze trójka chłopaków z gangu.
Odwróciłem się do nich i kiwnąłem głową, dając do zrozumienia żeby sobie poszli.

*Buena
Zobaczyłam nagle trzech chłopaków, którzy mieli chyba zamiar opuścić zaułek. Tak czy siak kierowali się w moją stronę.
Założyłam szybko kaptur na głowę i ukucnęłam jak najbliżej ściany, tam gdzie światło latarni nie docierało.
Przeszli na szczęście nie zauważając mnie.
-Masz coś do ukrycia?- usłyszałam nagle głos chłopaka, który rozmawiał z Justinem
-Nie twój zasrany interes!- warknął na niego

*Justin
Przysięgam....przysięgam że kiedyś nadejdzie dzień w którym zabije tego dupka.
Pieprzony gnojek!
Chciałem się odwrócić i po prostu odejść. Ten chuj nie byłby sobą gdyby nie dodał czegoś jeszcze.
-Zakochałeś się w niej. Przyznaj.- znów usłyszałem jego przepełniony nienawiścią, zwycięstwem i dumą głos- Teraz będziesz na każde jej zawołanie. Po prostu się kurwa przyznaj że w końcu znalazła się dziewczyna, która namieszała ci w głowię
Zacisnąłem dłonie w pięści i odwróciłem się gwałtownie. Podszedłem tak blisko by móc spojrzeć w oczy temu skurwielowi.

*Buena
-Zapamiętaj sobie jedno- warknął- Nie zależy mi na tej dziwce! Jedyne czego chce to trochę się z nią zabawić.
Nadal stali na przeciwko siebie.
-A potem może, kiedy już mi się znudzi... jakoś pozbędę się tej suki...

Zrobiło się cicho i spokojnie. Przynajmniej na zewnątrz, ale na pewno nie w mojej głowie w , której teraz panował istny chaos.
Nic więcej w tej chwili nie chciałam. Na prawdę nic.... po prostu umrzeć...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 Powiem wam że.... podoba mi się ten rozdział *.*

A teraz chce coś wyjaśnić.
Pod rozdziałem 18 znajduję się komentarz z prośbą, abym napisała gdzieś że ja tylko tłumaczę to opowiadanie i że powinnam to napisać, bo "Danger" nie jest moim opowiadaniem o.o LOL

A więc...
Po pierwsze: Kiedy zaczęłam pisać to opowiadanie nie wiedziałam jeszcze że takie coś jak "Danger" w ogóle istnieje
Po drugie: Nie znam angielskiego aż tak dobrze żeby tłumaczyć opowiadanie o.O
Po trzecie: Jak to "coś" .___.  co ja pisze możecie w ogóle porównywać z "Dangerem" *___*
Przecież Danger jest ajansjkwksdnjkwsd *.* Moje opowiadanie nigdy nie będzie nawet w połowie tak dobre jak "Danger"

No... także tego...
To tyle. Dziękuje za uwagę :>