Rozdział 10

Całą noc płacz, tęsknota i ból w sercu.

Rano nie było lepiej. Gdy się obudziłam całe moje łóżko było wolne. Miałam je tylko dla siebie i ten fakt wcale mnie nie cieszył. Zawsze to Czaps zajmował połowę miejsca, a ja krzyczałam na niego żeby się posunął lub zszedł na podłogę, ale on nigdy nie dał za wygraną.

Na myśl o tych wspomnieniach przez moją twarz przemknął uśmiech. Niektórzy może powiedzą że zwariowałam, ale on nie był dla mnie zwykłym psem. Był przyjacielem, którego zawsze będę miała w swoim sercu.

Wychodząc z pokoju odruchowo się zatrzymałam. Zapomniałam. Zapomniałam że już niestety nie muszę tego robić.

Zeszłam na dół. Była sobota, ale mój tata i tak był w pracy. Mama postawiła przede mną talerz z naleśnikami. Uwielbiam je, ale teraz nawet to nie było w stanie poprawić mi humoru.

Mama usiadła obok i mocno mnie do siebie przytuliła.

-Nie martw się. Znajdzie się, zobaczysz.- powiedziała głaszcząc mnie po głowie

Te słowa zabolały, bo ja tak bardzo chciałam w nie uwierzyć, ale nie mogłam, bo znałam prawdę.

Siedząc na parapecie z kubkiem gorącej czekolady, patrząc jak krople deszczu lecą z nieba, rozmyślałam. Jak zawsze zresztą. Czasem można by pomyśleć że jest to moje hobby, ale ja nie umiem inaczej. Każda sprawę po prostu muszę dokładnie przemyśleć, przeanalizować…

Kto zabił mojego psa? Kto był do tego zdolny? Kto miał jakiś powód, by to zrobić?

To właśnie nad tym ostatnim pytaniem postanowiłam się zgłębić i był to dobry wybór, bo wpadłam na pewien pomysł…

*Justin

Od rana kręciłem się pod jej domem, a raczej w jego okolicach. Starałem się być jak najdalej, bo nikt nie mógł mnie tu zobaczyć.

Czekałem aż wyjdzie. Musiałem z nią porozmawiać, chociaż kompletnie nie wiedziałem jak mam jej to wszystko powiedzieć.

Deszcz przestał padać, a ja postanowiłem że wrócę tu wieczorem. Przecież Buena zazwyczaj wychodziła wieczorem więc wtedy będą większe szanse że ją spotkam.

Nagle jednak drzwi od jej domu otworzyły się i ujrzałem ją. Jej widok sprawiał że zawsze robiło mi się ciepło w sercu i zdawało mi się że moje życie wcale nie jest takie złe.

*Buena

Schowałam ręce do kieszeni bluzy. Musiałam iść do Justina. Wpadłam na to i musiałam się dowiedzieć czy jest to prawdą, a zdawało mi się że jest, bo wszystko do siebie pasowało. Ten chłopak był jedyną osobą która miała powód by to zrobić. Przynajmniej tak mi się zdawało.

-Buena- zatrzymałam się na dźwięk swojego imienia

Znowu te przyjemne ciarki rozeszły się po całym moim ciele.

Stałam bez ruchu. On stał tuż za mną, ale ja nadal się nie odwracałam. Czułam jego ciepły oddech na swoim karku. Stał tak blisko. Miałam wrażenie że zaraz spłonę.

-Musze z tobą porozmawiać-szepnął wprost do mojego ucha, a wtedy nogi się pode mną ugięły

-A ja musze porozmawiać z tobą- powiedziałam i odwróciłam się

Jak zwykle zaniemówiłam. On jest po prostu idealny.

Siedzieliśmy obok siebie na kanapie w salonie. Dokładnie w tym samym miejscu, kiedy Justin wtedy…

Nie wiem jak mam nazwać tą dziwna sytuacje. Nie wiem o co mu wtedy chodziło, a naprawdę bardzo chciałabym wiedzieć.

-Więc mów pierwszy-odezwałam się

-Wolałbym żebyś ty zaczęła

Przełknęłam ślinę.

-No dobrze- powiedziałam prawie szeptem i wzięłam głęboki oddech- Myślałam o tym co się wczoraj wydarzyło i chyba wiem kto zabił Czapsa. Wiesz ja…. Gdy byłam z nim na spacerze przed wczoraj on zaatakował jakiegoś chłopaka. Na dodatek ten chłopak znał moje imię. Nie mam pojęcia skąd, ale myślę że to właśnie on to zrobił. On jedyny miał do tego powód… Wiem że to dość głupie żeby…

-Buena…-przerwał mi- To nie Chris

Nie wiedziałam czy naprawdę się odezwał czy tylko mi się to zdawało.

-To może lepiej ja zacznę

Gdy ponownie usłyszałam jego głos nie miałam już wątpliwości.

Wszystko było dla mnie tak skomplikowane i niejasne…. Już kompletnie nic nie rozumiałam. Teraz po prostu chciałam dowiedzieć się prawdy.

-Twojego psa zabił Chaz, a raczej ludzie z jego gangu. On kazał im to zrobić.

*Justin

Jak powiedzieć komuś że od teraz jego życie nie będzie już takie samo? Że teraz już nic nie będzie pewne. Że ta osoba już nigdy nie będzie wiedziała czy ujrzy jeszcze kiedyś wschód słońca.

Gdy ja sam to sobie uświadomiłem byłem przerażony, więc jak mam jej to powiedzieć. Tego nie da się powiedzieć delikatnie. Nie da się wybrać odpowiednich słów.

Siedziała i wpatrywała się we mnie. Widziałem łzy w jej oczach. Czekała na dalsze wyjaśnienia.

-Justin…-usłyszałem nagle jej delikatny głos- Chce wiedzieć wszystko- z jej oczu zaczęły lecieć łzy-Powiedz mi całą prawdę.

Wziąłem głęboki oddech.

Chciałbym ci wszystko powiedzieć, ale kompletnie nie wiem jak.

*Buena

Cały czs wycierałam policzki, ale one za parę chwil i tak były mokre od łez.

Czekałam aż się odezwie.  Aż usłyszę dalszą część. Sądząc po tym jak bardzo był zestresowany na pewno to co ma mi do powiedzenia nie będzie miłe, ale chce wiedzieć. Chce wiedzieć wszystko.

-Chaz myśli że jesteś nowa w moim gangu. Jestem jego największym wrogiem i każdy kto się ze mną zadaje też staje się jego wrogiem. Kazał zabić Czapsa żeby ci pokazać kto tu rządzi. Żebyś się przestraszyła. Im więcej ludzi w moim gangu tym gorzej dla niego. Dlatego chce cię przepędzić.-Spojrzał mi w oczy- Jeszcze nie jest za późno Buena. Jeszcze wszystko da się naprawić. Po prostu nie możesz się ze mną widywać. Pomyśli że się poddałaś i zostawi cię w spokoju.

Serce biło mi jak szalone. To co mówił brzmiało jak z jakiegoś chorego filmu. Musiałam zebrać myśli.

-A co jeśli ja na prawdę chce dołączyć do twojego gangu?

Uwierzcie mi że nigdy w życiu nie widziałam tak zdziwionego człowieka.

-Nie możesz- odezwał się szybko

-Czemu?

-To chyba oczywiste.

Przełknęłam ślinę.

-Buena to nie jest zabawa. Nie widzisz co się dzieje? Najpierw Czaps, a następni mogą być twoi rodzice, albo ty…

Nastała chwila ciszy. Myślę że i ja i on szukaliśmy odpowiednich słów.

-Nie mam pojęcia co mam teraz powiedzieć…-odezwałam się w końcu- Ale wiem jedno…

Spojrzałam mu prosto w oczy.

-Na pewno nie przestanę się z tobą widywać.

Westchnął ciężko.

-Ty nic nie rozumiesz…

Powiedział po czym wstał i zniknął w głębi domu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jeśli naprawdę chcecie wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi musicie uważnie czytać to opowiadanie. Musicie zapamiętywać każdy szczegół. Mogę w dalszych rozdziałach napisać coś czego nie zrozumiecie jeśli uważnie nie przeczytaliście np: 1 rozdziału. Tak jest w tym, chodzi mi dokładnie o ten fragment "Wychodząc z pokoju odruchowo się zatrzymałam. Zapomniałam. Zapomniałam że już niestety nie muszę tego robić." Nie wiem czy każdy od razu zrozumiał o co w tym chodzi. Ci co uważnie czytali pewnie zrozumieli....
A jeśli nie wiecie to zapraszam tu KLIK ;p Nie musicie czytać całego, wystarczy że przeczytacie początek i będziecie już wiedzieć...

Pamiętajcie. Tu liczą się nawet najdrobniejsze szczegóły...


Druga sprawa. Pojawiła się nowa strona  Informowani
Więc jeśli chcecie być informowani o rozdziałach to zostawcie mi tam swoje tt. Nie piszcie w komentarzach pod rozdziałem, bo mogę to przeoczyć. Jeśli zmienicie nazwę to też napiszcie mi to tam...
Informuje chyba tylko na twitterze. Ewentualnie jeśli ktoś ma to na blogu.
Dobra, to chyba tyle informacji ;p
Wiem że rozdział krótki i trochę nudny, ale akcja jeszcze się rozkręci. Cierpliwości ;) ;p