Rozdział 9

Siedzieliśmy na plaży. W tym samym miejscu w którym Justin powiedział mi że ma gang i wyjaśnił mi pewne sprawy. Nie wiem czemu przyprowadził mnie akurat tutaj, ale wiem na pewno że siedzieliśmy tu już bardzo długo . Mój telefon bez przerwy dzwonił, ale nie miałam ani siły ani ochoty go odbierać.

Siedziałam wtulona w niego, mocno obejmował mnie swoimi silnymi ramionami. Jego bluza była już cała mokra od moich łez.

-Odbierz- szepnął gdy po raz kolejny z mojego telefonu zaczął wydobywać się dźwięk

Oddaliłam głowę od jego torsu i niechętnie sięgnęłam po telefon. Jedną dłonią wytarłam mokre od łez policzki, wzięłam głęboki oddech.

-Tak mamo…-starałam się żeby  nie zadrżał mi głos

-Buena czy ty zwariowałaś! Gdzie jesteś?! Właśnie mieliśmy z tatą zacząć cię szukać!-krzyczała, ale w jej głosie dało się wyczuć troskę

-Przepraszam ja…-nic, po prostu nic w tym momencie nie byłam w stanie wymyślić – Niedługo wrócę.

-Gdzie jesteś? Przyjadę po ciebie.

-Nie, nie trzeba. Poradzę sobie.

Szybko się rozłączyłam, bo czułam że dłużej już nie dam rady.

Już nie płakałam, ale ból w serce był wciąż taki sam. Cały czas czułam na sobie wzrok Justina.

-Chodź-usłyszałam nagle jego zachrypnięty głos

Wstał z piasku i podał mi dłoń.

-Odprowadzę cię do domu

Wstałam z jego pomocą. Moje nogi nadal były jak z waty.

Szliśmy brzegiem plaży. Moja głowa zaczynała powracać do normalnego stanu czyli po prostu znowu miałam w niej pełno myśli.

-Justin…-powiedziałam nagle gdy przeanalizowałam sobie dokładnie wszystko co się dzisiaj wydarzyło- Tak właściwie skąd wiesz że Czaps…. Że go już nie ma?

Cisza. To normalne. Zawsze gdy zadawałam mu pytanie najpierw nastawała cisza. Trzeba było po prostu czekać i mieć nadzieję że jednak odpowie.

-Bo…- zaczął i zatrzymała się

Stanęłam naprzeciwko  niego.

-Bo ktoś to zrobił specjalnie.

-Słucham?- zapytałam nie więżąc w to co właśnie usłyszałam

*Justin*

Jestem idiotą. Nie powinienem jej tego mówić. Powinienem wymyślić jakąś banalną i wiarygodną historyjkę. Na przykład że widziałem jak auto potrąca jej psa, a ja tak po prostu….

Nie byłem nawet zły na siebie. Ja byłem wściekły. Całą drogę prosiła mnie żebym powiedział jej kto to zrobił. Milczałem, bo i tak dzisiaj powiedziałem jej za dużo.

Jak zwykle piątkowe spotkanie przy porcie. Żeby omówić najważniejsze sprawy. Wiedziałem że to nie będzie należało do najprzyjemniejszych. Nigdy nie należało, ale teraz będzie gorzej niż zwykle. Wszyscy na pewna są wkurzeni na mnie. Trzeba przygotować sobie jakiś plan. Plan obrony lub ataku.

James i Ryan siedzieli na oparciu ławki. Mike grał w jakąś grę na telefonie której dźwięki zaczynały mnie już na prawdę denerwować.

-Wyłącz to- warknąłem na niego

Spojrzał tylko na mnie i bez słowa schował telefon do kieszeni.

Pozostała trójka chłopaków stała. Wpatrywali się we mnie i czekali co mam im do powiedzenia. To akurat zabawne, bo tym razem było na odwrót i to ja czekałem co oni maja do powiedzenia mnie.

-Gdzie reszta?- zapytałem 

-Niektórzy pojechali po towar. Chris i Lucas obserwują ją tak jak kazałeś …-powiedział i wzruszył ramionami Ryan

Wziąłem głęboki oddech.

-No więc jak się sprawy mają?-spytałem

James parsknął pod nosem.

-Jak się mają?-powtórzył oburzony- Przez ciebie znowu będziemy mieć kłopoty. Zachciało ci się uganiać za jakąś dziewczyną. Chaz się już o niej dowiedział, bo przecież…

-Wiem- prawie że krzyknąłem- Tym się nie przejmuj. To moja sprawa.

-Sam nas w to wciągasz. Gdyby to była tylko i wyłącznie twoja sprawa to teraz ty byś ją obserwował, a nie wysyłał do tego ludzi.

Nigdy nie lubiłem James’a . Zawsze miał najwięcej do powiedzenia, a tak naprawdę najmniej wiedział. Po za tym zawsze chciał zająć moje miejsce w gangu, więc tak właściwie tylko mi przeszkadzał, ale z pewnych powodów nie mogłem go wywalić. Nie mogłem się go pozbyć.

- Nie powinieneś nikogo w to wciągać, ale teraz już za późno-odezwał się Ryan- Teraz ona też w tym siedzi…

Tych słów właśnie obawiałem się najbardziej.

-Gówno prawda-wymamrotałem pod nosem

-Dowiedział się o niej!-zaczął krzyczeć James- Nie dociera to do ciebie!? Zadaje się z tobą. Jesteś jego największym wrogiem i ci którzy się z tobą zadają też automatycznie stają się jego wrogami.

-On ma racje-znów usłyszałem głos Ryan’a który był o wiele mniej denerwujący niż głos James’a- Zdajesz sobie chyba sprawę na jakie niebezpieczeństwo ją naraziłeś…

W tym momencie czułem się jakby ktoś z całej siły dał mi w twarz.

Wszyscy patrzyli na mnie. Reszta chłopaków się nie odzywała.

 Byli w gangu tacy którzy widzieli we mnie przyjaciela lub dobrego kumpla i dlatego nie bali się ze mną dyskutować. Inni nie bali się, bo ich zdaniem wcale nic im nie mogłem zrobić. Tak właściwie taką osobą był tylko James. Pozostała reszta chłopaków zazwyczaj tylko stała i słuchała. Nie odzywali się w ogóle. Bali się że jednym nieodpowiednim słowem mogą zakończyć swoje życie.

Ryan zawsze był ze mną szczery i właśnie to uważałem za jego największą zaletę, ale w tym momencie wcale się z tego nie cieszyłem. Gdzieś w głębi duszy wiedziałem. Wiedziałem że robię źle, ale dopiero on mi to tak naprawdę uświadomił.

-Powinieneś z nią porozmawiać-powiedział cicho Mike

-Zaczniesz z nią gadać to tylko jeszcze bardziej pogorszysz sytuacje. Po prostu ją zostaw. Może jeszcze nie jest za późno. Niech radzi sobie sama…

-Zamknij się !!!

James był z pewnością taką osobą która zawsze potrafiła mnie wyprowadzić z równowagi. Nawet gdybym znalazł milion na ulicy, gdybym dostał wille z basenem, albo coś na czym po prostu cholernie mi zależy… nawet wtedy James potrafiłby schrzanić mi humor.

-Załatwię to- powiedziałem, a potem naciągając kaptur na głowę zacząłem oddalać się od nich idąc   wzdłuż portu.