Rozdział 30

Stała w progu i patrzyła raz na mnie raz na Justina kompletnie nie wiedząc co się dzieje.
-Buena, dlaczego płakałaś?- spytała widząc moje mokre policzki
-Ja...no....bo, ja...- ugh.... jak ja tego nienawidzę
Zawsze gdy nie wiem co powiedzieć po prostu zaczynam się jąkać.
Moja mama zna mnie na tyle dobrze, by już wiedzieć że jestem zakłopotana i coś kręcę.
-Buena, mów co się stało- nakazała patrząc na mnie coraz bardziej surowym wzrokiem
Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam to co akurat w tej chwili przyszło mi do głowy.
-Upadłam i... moja noga- powiedziałam i szybko uniosłam jedną nogę lekko do góry- boli i Justin- przeniosłam na niego swój wzrok- Pomógł mi.-zakończyłam i dałam mu znak żeby podszedł do mnie
Natychmiast pojawił się tuż przy moim boku obejmując mnie w talii, a ja przytrzymałam się go udając że mam problem ze staniem.
Moja mama patrzyła na nas ze zmieszaną miną.
Szybko wytarłam resztki łez z moich policzków.
-No dobrze. W takim razie bardzo ci dziękuje za to że pomogłeś mojej córce- zwróciła się do niego
-Nie ma za co- powiedział zachrypniętym głosem
-Może zostaniesz z nami na obiad?- to było już od początku pewne że moja mama mu to zaproponuje
-Bardzo dziękuje, ale niestety muszę odmówić. Spieszę się. Miło mi było panią poznać- uśmiechnął się do niej lekko po czym zniknął
Świetnie. Już wiedziałam że dzisiaj nie odpędzę się od pytań.
Szybko weszłam do domu i chciałam udać się na górę, gdy usłyszałam głos mamy za sobą.
-Co z twoją nogą?- spytała i chodź byłam do niej odwrócona tyłem to po prostu czułam jak krzyżuje ręce na piersi
Szybko uniosłam nogę w górę.
-Nadal boli- jęknęłam
-To ciekawe, bo przed chwilą chyba bolała cię druga
Cholera!
-Przewróciłam się więc bolą mnie obie
Czemu do mojej głowy przychodzą same bezsensowne wymówki?
-Kiedy jemy?- usłyszałam nagle głos taty
-Już zaraz, tylko pójdę na chwilę do swojego pokoju- powiedziałam po czym powoli zaczęłam wchodzić po schodach udając że jest to dla mnie bardzo męczące
Oczywiście podczas obiadu nie obyło się bez pytań na temat Justina. Nie wiedziałam ile mogę im o nim powiedzieć. Przecież Justin w ogóle nie chciał by wiedzieli o jego istnieniu.
Ostatecznie dowiedzieli się o nim tylko tyle że ma 19 lat i jest kolegą ze szkoły.
Sądząc jednak po sposobie zachowania moich rodziców i po "dziwnych" pytaniach jakie mi zadawali byłam pewna że słyszeli jak Justin krzyknął że mnie kocha, ale cieszyłam się że nie zapytali wprost czy się z nim spotykam. Szczerze mówiąc nie wiem co bym im wtedy powiedziała.


Weszłam do szkoły i szczerze mówiąc było to cholernie dziwne nie słyszeć od razu głosu Jake'a na wstępie. Wiem że był zły, wiem że chciał mnie porwać, ale ja po prostu przyzwyczaiłam się do niego.
Nie musiałam długo szukać Stelli. Stała tuż przy mojej szafce jak zwykle z wielkim uśmiechem na twarzy.
-Buena!- krzyknęła radośnie i przytuliła mnie
-Hej- prawie że szepnęłam
Szkoda że ja nie mogę być taka wesoła jak ona.
Zaraz miałam ją okłamać. Już dokładnie zaplanowałam co jej powiem. Naprawdę nie wyobrażałam sobie że mogłabym powiedzieć jej prawdę. Ona by tego nie przeżyła.
-Wiesz Stella ja.... muszę ci coś powiedzieć- powiedziałam nieśmiało i założyłam kosmyk włosów za ucho- Jake wyjechał.- wyrzuciłam z siebie szybko
Na jej twarzy od razu zagościło zdziwienie.
-Jak to wyjechał? Tak w środku roku szkolnego? Dokąd?
-Ja sama nie wiem zbyt wiele. Zadzwonił do mnie wczoraj i powiedział że się przeprowadza. Kazał cię przeprosić.
Chyba idzie mi całkiem nieźle.
Stella wpatrywała się we mnie i przez chwilę myślałam że tego nie kupiła.
Zaczęłam rozglądać się nerwowo chcąc uniknąć jej wzroku.
-No cóż...- nagle usłyszałam jej zmartwiony głos- Nic nie szkodzi. Przecież na pewno będzie tu czasami przyjeżdżał żeby nas odwiedzić, prawda?
-Tak, jestem tego pewna.
Uśmiechnęła się do mnie.
Czemu czułam się winna? Niby odkąd przeprowadziłam się do St.John's kłamanie stało się dla mnie czymś zupełnie normalnym, a jednak teraz zżerało mnie poczucie winy. Może jednak powinnam powiedzieć jej prawdę?
Zadzwonił dzwonek.
-Chodź, szybko. Pierwsza matma i sprawdzian. Chyba nie chcesz się spóźnić?
-Odkąd to ty martwisz się że się spóźnisz?
-Ja? Ja mam to gdzieś. Nie chce po prostu żebyś ty się spóźniła i potem cały czas mówiła że to moja wina- zachichotała i przewróciła oczami
-Hejjj!- szturchnęłam ją w ramię- Ja wcale tak nie mówię.
-No jasne- zaśmiała się i zaczęła iść w stronę klasy, a ja podążyłam tuż za nią

Nie widziałam Justina od wczorajszego zajścia przed moim domem.
Nadal nie mogłam uwierzyć że on naprawdę powiedział że mnie kocha. On nawet tego nie powiedział. On to wykrzyczał.
Zaśmiałam się cicho.
To zabawne jak w tak krótkim czasie ten chłopak stał się dla mnie tak cholernie ważny.
Kochałam w nim absolutnie wszystko. To prawda że czasami się kłócimy  ale to chyba normalne w... związku? No właśnie. Najgorsze jest to że nie potrafię nazwać tego co między nami jest. On przecież nigdy nie powiedział mi wprost że jestem jego dziewczyną i nigdy nie poprosił mnie o chodzenie  Tylko że on był inny. My byliśmy inni. Więc może nie mam się czym martwić. Może my po prostu jesteśmy oryginalną parą. Nie chodzimy na randki, nie widujemy się codziennie, on nie kupuje mi kwiatów,  a ja nie dzwonie do niego w środku nocy tylko po to, żeby powiedzieć mu jak bardzo go kocham. Nawet jeśli chciałabym to zrobić to przecież nie mam jego numeru telefonu. Nigdy nie sądziłam że moje życie się tak potoczy. Od zawsze wyobrażałam sobie że będę mieć "normalnego" chłopaka, ale nie zmienia to faktu że nie zamieniłabym Justina na żadnego innego.
Weszłam do domu, moja mama spała. Skręciłam do kuchni i nalałam sobie szklankę soku.
Nucąc jakąś melodie pod nosem zaczęłam powoli wchodzić na górę.
Pchnęłam drzwi do swojego pokoju i gdy tylko przekroczyłam jego próg moje serce natychmiast się zatrzymało, a szklanka, którą jeszcze przed chwilą trzymałam w rękę wylądowała na podłodze.
Ostrożnie zrobiłam jeszcze parę kroków w przód po czym zatrzymałam się dokładnie na środku pokoju i rozejrzałam się dookoła.
Drżącą dłoń przyłożyłam do ust, a z moich oczu zaczęły lecieć ciepłe łzy.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dlaczego raz pod rozdziałem jest 20 komentarzy, a raz 34? .__.
Bardzo was proszę, jeśli przeczytacie to dajcie mi znać co sądzicie o rozdziale. Nawet jeśli wam się nie spodoba to i tak proszę o komentarz, bo nie zależy mi żeby wasze komentarze były pochlebne, zależy mi na tym aby były szczere.
A jeśli macie jakieś pytania to zapraszam tutaj http://ask.fm/Swaggie385  ;)

Dziękuje ♥