Rozdział 29

Nic więcej mi nie powiedział.
Staliśmy przed tymi drzwiami chyba z godzinę, a ja prosiłam go, a nawet można powiedzieć że błagałam żeby mi opowiedział wszystko co tylko wie, ale on uparcie twierdził że już i tak powiedział za dużo.
Weszłam do domu i szłam jak zaczarowana. Czułam się jakbym była w innym świecie w którym byłam tylko ja i moje myśli. Szłam przed siebie nie zwracając uwagi na Donaco, który szczekał radośnie i plątał mi się pod nogami, nie zwracałam uwagi na mamę, która mówiła coś do mnie, a po chwili nawet krzyczała żebym tylko zwróciła na nią swoją uwagę, ale nic. Nic mnie w tym momencie nie obchodziło.
Weszłam do swojego pokoju i rzuciłam się na łóżko. W moich oczach zebrały się łzy.
Chłopak z którym jeszcze niedawno się widziałam, śmiałam się, rozmawiałam... dziś tak po prostu... go już nie ma. Nie ukrywam że Jake czasami był dziwny, czasem mnie denerwował, irytował, ale nigdy przenigdy nie życzyła bym mu śmierci. A co ze Stellą? Przecież ona kompletnie się załamię gdy się o tym dowie.
Westchnęłam ciężko i próbowałam się uspokoić jednak to nie przynosiło żadnych rezultatów.
I czemu do jasnej cholery Justin mi o tym nie powiedział?!
Zerwałam się z łóżka i w pośpiechu chwyciłam swoją ulubioną, fioletową bluzę. Założyłam ją i szybko zbiegłam na dół po schodach.
W tym momencie nie obchodziło mnie nic innego, musiałam po prostu wiedzieć wszystko na ten temat, a wiedziałam że jedyną osobą, która wie to "wszystko" jest Justin.
-Wychodzę- powiedziałam bez rzadnych emocji po czym otworzyłam drzwi i już chciałam opuścić dom, ale zatrzymał mnie głos mamy, który teraz był o wiele bardziej wyraźny niż parę chwil temu
-Buena ile razy mam do ciebie mówić? Mogłabyś się na chwilę zatrzymać i mnie posłuchać?- zapytała, a w jej głosie dało się wyczuć złość i zirytowanie
Odwróciłam się i spojrzałam na nią.
Nie wiem czego chciała, ale cokolwiek to było na pewno nie było ważniejsze od sprawy, którą mam teraz do załatwienia.
-Dziękuje- warknęła
Pospiesz się. Proszę.
-Tata dzisiaj specjalnie wraca wcześnie z pracy żebyśmy spędzili trochę czasu razem, więc mam wielką nadzieję że będziesz na obiedzie.
-Która godzina?-spytałam ponuro
-13:20
-A o której obiad?
-Około 15:00. Buena, nie możesz dzisiaj po prostu zostać w domu?
Nie do jasnej cholery! Nie mogę.
-Mamo, będę na obiad.
Westchnęła ciężko.
-Mi i tacie naprawdę zależy żebyś była. Wiesz że on specjalnie wraca wcześniej. Specjalnie dla ciebie, bo się stęsknił. Wiesz że kiedyś spędzaliśmy więcej czasu razem, a teraz...
Patrzyłam na nią, a słowa które wypowiadała były takie..hmyy... nieważne w porównaniu do myśli, które teraz były w mojej głowię.
Człowiek, którego znałam z którym byłam w kinie jeszcze parę dni temu nie żyje, a mama teraz mówi mi o obiedzie. Świetnie.
-Mamo- przerwałam jej- Będę.Obiecuje.- powiedziałam po czym szybko opuściłam dom

Zapukałam parę razy do drzwi i czekałam cierpliwie aż Justin w końcu się ruszy i raczy mi je otworzyć. Jednak on chyba nie miał takiego zamiaru.
Sama pchnęłam drzwi i weszłam do środka. Powędrowałam do salonu i zaczęłam się rozglądać na wszystkie strony. Cisza. Nikogo nie było, ale przecież Justin nie wyszedł by od tak i nie zostawił otwartego domu.
Nagle usłyszałam jak ktoś schodzi po schodach.
Widać było że go obudziłam. Był zaspany, jego włosy sterczały na wszystkie strony, a jego spodnie opadały odkrywając część jego bokserek. Wyglądał cholernie seksownie, ale to nie zmieniało faktu że nadal byłam na niego zła.
-Buena- lekko się uśmiechnął i zaczął iść w moją stronę jednak ja szybko się cofnęłam
Zatrzymał się i patrzył na mnie zdziwiony.
-Co się stało?- zapytał wsuwając dłonie do kieszeni spodni
-Nie udawaj- powiedziałam zakładając ręce na piersi- Od kiedy to wiesz?
Nadal patrzył na mnie i wyglądał jakby naprawdę nie wiedział o czym mówię.
Nie miałam ochoty dłużej tego przeciągać.
-O Jake'u do jasnej cholery! Jak długo wiesz że nie żyję!?- wrzasnęłam, a w moich oczach znów pojawiły się łzy
Przez chwilę przez jego twarz przemknęło zdziwienie, ale już po chwili zagościła na niej złość.
-Skąd to wiesz?- syknął przez zaciśnięte zęby
-To nie istotne
-Kurwa! Chris!
Podszedł do szafki i kopnął w nią tak że wszystkie rzeczy które na niej stały znalazły się na ziemi.
Moje serce zaczęło szybciej bić.
-Uspokój się i powiedz mi wszystko.Czemu mi nie powiedziałeś? Zabiłeś go!?
Nic nie odpowiedział. Unikał mojego wzroku.
-Justin!- wrzasnęłam, a z moich oczu zaczęły lecieć łzy
-Usiądź to wszystko ci wyjaśnię
Usiadłam na jednym z foteli i wytarłam swoje mokre policzki. Wpatrywałam się w niego czekając aż się odezwie. Szczerze mówiąc cholernie się bałam tego co miałam usłyszeć.
-Był z gangu Chaza
Uniosłam głowę i spojrzałam na niego. Moje serce na chwilę stanęło.
-Dowiedziałem się o tym dopiero parę minut przed tym jak znalazłem się przed klubem. Tego wieczoru miał cię zabrać do kina, a potem zawieść prosto do Chaza. Już od dawna planowali to żeby cię porwać. Gdyby wtedy nie upił się w tym klubie...- westchnął ciężko- Musiałem się go jak najszybciej pozbyć. Zginął w wypadku samochodowym, który my spowodowaliśmy. Naprawdę nie masz powodu żeby za nim płakać.
Patrzyłam na niego nie mogąc uwierzyć w to co właśnie mi powiedział. To było za dużo informacji jak na jeden dzień.
Porwać? Mnie? Przecież takie rzeczy zdarzają się tylko w filmach.
Czyli że gdyby nie Justin tego wieczoru mogłam zginąć. Gdyby nie Justin nie wiadomo co by teraz ze mną było.
Nawet nie wiem kiedy wstałam z fotela i znalazłam się w jego ramionach. Mocno przycisnął mnie do siebie i jeździł opuszkami palców po moich plecach chcąc mnie tym uspokoić.
-Dziękuje- szepnęłam przez łzy, które znowu lały się strumieniami z moich oczu

Siedziałam na kolanach Justina wtulona w jego klatkę piersiową. Przestałam płakać, a mój oddech wrócił do normalnego rytmu. Już trochę się uspokoiłam, chociaż nadal byłam w szoku i nadal nie mogłam uwierzyć w to co się wydarzyło.
Justin głaskał mnie po głowię co raz wplatając palce w moje włosy. Z każdym jego dotykiem przez moje ciało przechodziły przyjemne dreszcze.
Nagle Justin poruszył, a chwilę później jego rozgrzane wargi otarły się o moje ucho.
-Nie bój się. Nic ci nie grozi. Jestem przy tobie i zawsze będę. Nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić.
Jego słowa rozbrzmiały mi w głowię, moje serce się zatrzymało, a  po całym moim ciele rozlała się fala gorąca.
Obróciłam głowę i spojrzałam mu prosto w oczy. Na jego twarzy widniał delikatny uśmiech.
Nie ma takich słów żeby określić jak ten chłopak jest wspaniały i jak bardzo ważny stał się dla mnie przez ten krótki okres czasu.
Chciałam mu w tym momencie powiedzieć... powiedzieć te dwa ważne słowa, które teraz wypełniały całą mnie. To właśnie do niego czułam.
-Ja...- wielka gula pojawiła się w moim gardle
Wzięłam głęboki wdech.
Dlaczego nie potrafiłam tego powiedzieć? Przecież tak cholernie chciałam. Byłam tego pewna jak niczego innego na tym świecie. Byłam pewna że go kocham.
-Muszę już iść- jestem idiotką
Mówi mi tak wspaniałe słowa, a ja mówię że muszę już iść? Nienawidzę siebie.
Wstałam z jego kolan i spojrzałam na zegar.
-O mój boże... -powiedziałam przerażona
Czułam jak mój żołądek zaciska się z nerwów.
-Na 15:00 miałam być w domu na obiad
-Spokojnie- wstał z kanapy- Przecież jest dopiero- przeniósł wzrok na zegar- 15:07- zakłopotany podrapał się po karku
Westchnęłam ciężko i skierowałam się w stronę drzwi.
-Nie martw się. Odwiozę cię, zaraz będziesz w domu.
Uśmiechnęłam się do niego i pocałowałam go w policzek.

-Justin, a może wejdziesz i zjesz z nami. Poznasz moich rodziców i...
-Nie- przerwał mi
Spojrzałam na niego
-Ale dlaczego?- spytałam nie ukrywając rozczarowania
Patrzył przed siebie.
-Po prostu lepiej będzie jak oni nie będą wiedzieli o moim istnieniu
-Słucham? Czyli że nigdy mają się o tobie nie dowiedzieć?
Nawet nie drgnął. Nadal siedział i wpatrywał się w jakiś punkt.
-Przecież wiesz jak jest. Wiesz że nie jestem zwykłym chłopakiem. Nie robię zwykłych rzeczy. Nie chodzę do kina, nie oglądam TV, nie chodzę na imprezy... Przepraszam. Wiem że chciałabyś normalnie żyć. Wiesz że ze mną to niemożliwe.
Westchnęłam tylko i już chciałam wysiąść z samochodu, ale usłyszałam jego smutny głos.
-Wiesz że możesz to zmienić? Jeszcze nie jest za późno. Możesz żyć normalnie. Możesz mieć normalnego chłopaka z, którym będziesz chodzić na zwykłe randki i będziesz mogła go przedstawić swoim rodzicom. Wystarczy że mnie zostawisz.
Cały świat nagle się zatrzymał. Moje serce przestało bić, moje myśli ucichły. Zapadła cisza.
Czułam jak w moich oczach zbierają się łzy. Czułam że nie dam rady ich powstrzymać.
Pierwsza łza spłynęła po moim policzku.
Jak on mógł tak powiedzieć? Jak mógł w ogóle zaproponować żebym go zostawiła? Przecież jeszcze parę sekund temu powiedział że zawsze będzie przy mnie.
-Ty chcesz? Chcesz żebym odeszła?- powiedziałam dławiąc się łzami
-Tego nie powiedziałem, ale tak byłoby lepiej
-Dla kogo?!- wrzasnęłam- Dla kogo tak było by lepiej do jasnej cholery?!
Westchnął ciężko i chciał chwycić mnie za rękę, ale szybko otworzyłam drzwi.
-Buena, zaczekaj- poprosił, gdy ja trzasnęłam drzwiami i zaczęłam kierować się w stronę mojego domu
-Zostaw mnie!- krzyknęłam przyspieszając kroku
-Buena- dogonił mnie i złapał za nadgarstek- Przecież nic nie powiedziałem.
-No właśnie! Nic nie powiedziałeś!
Znaleźliśmy się pod drzwiami mojego domu.
-Puść mnie- warknęłam i wyrwałam nadgarstek z jego uścisku
-Przepraszam, okej?
-Nie! Nie jest okej!
-Przecież wiesz że nie chce żebyś mnie zostawiła. Ja nie chce cię zostawiać. Nie przeżył bym bez ciebie nawet jednego pieprzonego dnia, bo cię kocham do jasnej cholery!
Moje źrenice momentalnie się rozszerzyły. Stałam i patrzyłam na niego jakby był jakimś duchem.
Czy on naprawdę to powiedział? Czy Justin powiedział że mnie kocha?
Przełknęłam ślinę i już chciałam coś powiedzieć, gdy nagle drzwi mojego domu otworzyły się i stanęła w nich moja mama. Spojrzała najpierw na Justina, a potem na mnie. Widząc łzy na moich policzkach od razu do mnie podeszła.
-Buena dziecko! Co się stało?- mocno mnie do siebie przytuliła
Cholera!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Rozdział do dupy, pisany z przymusu.

Dziękuje :))
http://ask.fm/Swaggie385/answer/37185063902
http://ask.fm/Swaggie385/answer/37266863838